Hoofdstuk 1.
1937-1939: Adolf Hitler, leider van nazi-Duitsland, wil oorlog
‘Ik zal toeslaan en niet capituleren. Het lot van het Reich hangt alleen van mij af. (…) Iedere hoop op compromis is kinderachtig. Het is overwinning of nederlaag. De kwestie is niet het lot van een nationaal-socialistisch Duitsland, maar wie Europa in de toekomst gaat domineren. (…) Niemand heeft ooit bereikt wat ik heb bereikt. Mijn leven is van geen belang in alles hierbij. Ik heb het Duitse volk tot grote hoogte geleid, zelfs als de wereld ons nu haat. Ik stel al mijn prestatie voor als een gok. Ik moet kiezen tussen overwinning en vernietiging. Ik kies overwinning.’Adolf Hitler tot zijn legercommandanten op 23 november 1939
(Neurenberg–document 757 PS, naar: Ch.Wilmot, The Struggle for Europe, 105
‘Selbst Parteigenossen und andere Nazis stimmen darin überein, dass Hitler den Krieg angefangen hat.’
Saul K.Padover, Lügendetektor. Vernehmungen im besiegten Deutschland 1944/45, 92
‘Wisdom and reverence are sold at mart, and the rude people rage with ignorant criesagainst an heritage of centuries.’Oscar Wilde, uit gedicht Theoretikos (https://wordsworth-editions.com/blog/the-poetry-of-oscar-wilde, naar: Bert Voeten, Doortocht (1946), opdrachtblad)
‘Maar het is iets prachtigs je te herinneren waarvoor die kerels twintig jaar geleden vochten en zich opofferden, wat zij deden om onze manier van leven te bewaren. Niet om enig territorium te veroveren, niet voor ambities van onszelf. Maar om te verzekeren dat Hitler niet de vrijheid in de wereld zou kunnen vernietigen. Ik vind het gewoon overwel–digend.’
Ex-topgeneraal en president van Amerika Dwight Eisenhower tegen journalist Walter Cronkite in 1964, naar: Brinkley en Drez, Voices of Valor, 13
‘Of zal het anders lopen en zal deze oorlog vanwege dat ene, onvoorstelbare fenomeen altijd onvergelijkbaar blijven?’
Historicus Chris Van der Heijden, Grijs verleden. Nederland en de Tweede Wereldoorlog (Uitg. Contact. Amsterdam/Antwerpen, 2001), 12
‘De Tweede Wereldoorlog was géen ‘gewone’ oorlog. Dat zou blijvend moeten worden meegedeeld door ieder die over de contemporaine krijgsverrichtingen schrijft.’De auteur
In een rede tot het Britse Lagerhuis die erop was gericht politici te waar–schuwen voor de Duitse militaire wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog en voor de verwaarlozing van Engelands eigen defensie, sprak de conserva–tieve oud-marineman en -oorlogsjournalist Winston Churchill in mei 1932 de profetische woorden: ‘Ik ben ervan overtuigd dat de stelling dat Duits–land in een gelijke militaire positie moet worden geplaatst met Frankrijk, er één is die, mocht die ooit worden verwezenlijkt, ons binnen feitelijk bereik van een welhaast onmetelijke ramp zou brengen.’ (W.S.Churchill, The Second World War, vol.1, The Gathering Storm, 61-62. Op 5 oktober 1938 na het gesloten Pact van München waarbij Tsjechoslowakije als staat uitgeschakeld, herhaalde hij dat sombere (en uitgekomen) toekomstbeeld:’In Berchtesgaden… werd onder bedreiging met een pistool £1 geëist. Toen dit gegeven werd (in Godesberg), werd onder bedreiging van een pistool £2 geëist. Tenslotte stemde de dictator erin toe £1 17 s. 6 d. te nemen en de rest in beloften van goede wil voor de toekomst…Wij staan voor een ramp van grote afmetingen.’ (Citaat naar: A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran (1953), 356)
Winston Churchill (1874-1965), Lord of the Admiralty, vervolgens oorlogspremier van Groot-Brittannië vanaf 10 mei 1940.(https://nl.wikipedia.org/wiki/Winston_Churchill)
Voor West-Europa kwám die ramp uiteindelijk begin mei 1940, ondanks het feit dat de ook met nazi-druk afgedwongen, ‘democratisch’ gekozen rijks–kanselier van Duitsland, leider van de Nationaalsocialistische Duitse Arbei–derspartij en dictator Adolf Hitler, tijdens zijn Rijksdagrede van 1 september 1939 zijn leger, zijn volk en de wereld had verzekerd:‘Ik heb het verzekerd, dat de grens tussen Frankrijk en Duitsland een definieve is. (…) Duitsland heeft geen belangen in het westen! Onze Westwall is tegelijkertijd voor alle tijden de grens van het Rijk naar het westen toe. Wij hebben ook geen doelen voor de toekomst. Deze instelling van het Rijk zal zich niet meer verande–ren.’ (E.Klöss (red.), Reden des Führers, 212-213. Precies dezelfde uitspraak had hij al gedaan in een uitzonderlijk interview met de krant Le Monde in 1938. Voor Hitlers ‘verzekering’ over de westelijke grens van Duitsland, zie ook A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 405 met n.1)
Adolf Hitler (1889-1945), Führer van National-Sozialistischer Arbeiterpar–tei en later van nazi-Duitsland (ook: Groß-Deutschland of das Dritte Reich).(https://nl.wikipedia.org/wiki/Adolf_Hitler#/media/Bestand:Bundesarchiv_Bild_183-S62600,_Adolf_Hitler.jpg)
De narcistische Hitler had als gefrusteerde, politiek geïnteresseerde, maar heftig antisemitische oud-frontsoldaat en gewelddadige revolutionair de absolute macht in Duitsland aan zich weten te trekken vanaf 1933. In het zogenaamde Hoßbach-Niederschrift of –memorandum van 5 november 1937 aangaande een geheimgehouden bijeenkomst van Führer en Reichskanzler Adolf Hitler met zijn toenmalige Rijksminister van Oorlog (Generalfeld–marschall von Blomberg), opperbevelhebber van het leger (Generaloberst Freiherr von Fritsch), opperbevelhebber van de Kriegsmarine (General–admiral Raeder), opperbevelhebber van de Luftwaffe (Generaloberst Göring), Rijksminister van Buitenlandse Zaken (von Neurath) en Hitlers persoonlijke adjudant en notulist (Oberst Hoßbach) stuurt de Duitse nazi-leider onomfloerst op gebiedsuitbreiding aan:’Het doel van de Duitse poli–tiek moet de verzekering en het onderhoud van de volksmassa en de ver–meerdering ervan zijn. Daarbij gaat het dus om het probleem van de ruimte. (…) De Duitse toekomst zal daarom uitsluitend afhankelijk zijn van de op–lossing van ruimtegebrek, zo’n oplossing kan slechts natuurlijkerwijze voor een afzienbare, zeg 1 tot 3 generaties omvattende tijdsspanne worden ge–zocht.’ Elders sprak hij evenzo over de vermeerdering van Duitse Lebens–raum naar het oosten toe. En nazi-Duitsland wilde autarkie, geen afhanke–lijkheid meer van de import van bepaalde delf- en voedingsstoffen: ‘Wan–neer de zekerheid van onze voedingstoestand op de voorgrond zou staan, dan kan de hiervoor benodigde ruimte slechts binnen Europa worden ge–zocht, maar niet uitgaande van liberalistisch-kapitalistische opvatting door de uitbuiting van koloniën.’ Hetzelfde gold voor de verkrijging van ertsen uit Europa. Maar zó moreel verontwaardigd over ‘koloniën’ was de nazi-leu–genaar niet: economisch uitbuiten of plunderen van veroverd gebied is pre–cies datgene wat een later overheersend nazi-Duitsland met ‘zijn sterke ras–kern’ volgens Hitler ‘gerechtigd’ zou zijn te doen de komende jaren: ‘Dat elke ruimteuitbreiding slechts door het breken van weerstand en onder risico zou moeten gebeuren, heeft de geschiedenis van alle tijden -Romeinse we–reldrijk, Engelse Empire- bewezen’. (Uittreksels Hoßbach Niederschrift naar: http://www.ns-archiv.de/krieg/1937/hossbach/) Dat moest op ‘de koop’ toe worden genomen. Déze redenen voor die Duitse veroveringsoorlogen werden verbloemd. Aperte leugens moesten openbaar verkondigd ter verdediging van die door Hitler voorgenomen militaire agressie. Polen en Tsjechoslowakije zouden dan van oorsprong Duitse onderdanen ‘mishandelen’ en ‘onderdrukken’. Noorwegen werd onverhoeds aangevallen ‘om een daar voorgenomen Britse landing vóór te zijn’ en neutraal Nederland op 10 mei 1940 worden overlopen volgens een uitgeworpen vlugschrift, omdat ‘Duitschland vecht ….tegen Engeland’. Dat land zou een economische blokkade op zee tegen Duitsland heb–ben opgeworpen en ‘Nederland zou meewerken aan een voorgenomen invasie en aanval op het Duitse Ruhrgebied’, zo meldde op 10 mei om 04:35 uur de nazi-minister van Buitenlandse Zaken, Joachim von Ribbentrop, als fake news aan de Nederlandse ambassadeur in Berlijn. (Peter de Raaf (naar W. Kaak), Fall Gelb, in: https://www.crash40-45.nl/wp-content/uploads/2020/05/Contrails-2020-online-08.pdf, s.v. 04:35 uur). Om 05:00 uur die ochtend beweert von Ribbentrop tamelijk absurd dat ‘de Nederlandse en Belgische neutraliteit door Duitsland in be–scherming wordt genomen tegen de aanvalsplannen van Engeland en Frankrijk’. (Peter de Raaf (naar W. Kaak), Fall Gelb, in: https://www.crash40-45.nl/wp-content/uploads/2020/05/Contrails-2020-online-08.pdf, s.v. 05:00 uur; voor de planning en uitvoering van Fall Gelb, zie gedetailleerd: https://nl.wikipedia.org/wiki/Fall_Gelb. ) Sovjet-Rusland zou een jaar later (als recente bondgenoot van Duitsland!) klaarstaan om een aanval op het Westen te doen en overal het bolsjewisme te vestigen, daarom viel Hitler er binnen. In werkelijkheid had Sovjet-leider Stalin in juni 1941 zijn leger nauwelijks gereed voor énige aanval en waren in die tijd nogal wat Russische generaals juist op zijn last geëxecuteerd.
‘Duitschland vecht niet tegen uw land, maar tegen Engeland.’ Door de Luftwaffe boven Den Haag afgeworpen vlugschrift, 10 mei 1940. Coll. NIOD Instituut voor Oorlogs-Holocaust- en Genocidestudies, bestand-naam: NL-AsdNIOD 560 0390 00001.jpg.(https://www.archieven.nl/nl/zoeken?mivast=0&mizig=210&miadt=298&miaet=1&micode=560&minr=2121173&miview=inv2)
En werden uitentreure leugens herhaald: ‘de Joden hebben tot oorlog opgehitst’, terwijl de Führer een ‘man van vrede’ zou zijn ’. Dergelijke onware ideologische propaganda werd nog tot op 26 januari 1945 slaafs herhaald door een zeer hardleerse nazi, de na de oorlog als oorlogsmisda–diger veroordeelde parachutistengeneraal en fanatiek verdediger van de Franse havenstad Brest, Hermann-Bernhard Ramcke: ‘Op een dag zal de geschiedenis zeggen dat de Führer gelijk had in het herkennen van dit grote Joodse gevaar dat alle naties bedreigt en in het zich realiseren van de Joods-communistische dreiging voor Europa vanuit het oosten. Eenmaal was het Djengis Khan, een andere Attilla. Deze maal is het Joods-bolsjewisme dat zich over Europa verspreidt vanaf de Aziatische steppen, een vloed die wij móesten stoppen.’ Nu hóefde deze antisemitische Ramcke helemaal niet zelf na te denken, want: ’Der Führer hat immer recht!’. (Sönke Neitzel, Tapping Hitler’s Generals (Front Line Books, London, 2013),130, Document 61. Ramcke hield gijzelaars in Brest, vermoordde burgers, plunderde privébezit en verwoestte huizen. Na drie maanden gevangenschap in 1951 werd de veroordeelde ex-generaal vrijgelaten en sloot zich in no time weer aan bij West-Duitse rechts–extreme organisaties en nazi-veteranenbonden.) Het is natuurlijk niet umsonst dat Hitler juist tot zijn militaire opperbevelhebbers deze speech, in feite zijn wil tot het voeren van een aanvalsoorlog binnen afzienbare tijd, voorhield. En de Führer werd door partij, volk én Wehrmacht gevolgd, zij het aanvankelijk aarzelend. (In 1938 toonden noch de inwoners van Berlijn, noch iemand als de hoge-nazi Rijksmaarschalk Hermann Goering zich enthousiast voor het voeren van een oorlog tegen -in dit geval- Tsjechoslowakije, zie: A.Read, Discipelen van de duivel. Hitler en zijn handlangers, 513-514)
‘De Führer heeft altijd gelijk ’(https://auctionet.com/en/256281-tysk-propagandaplansch-der-fuhrer-hat-immer-recht/images)
Een drietal ronkende Wochensprüche van de NDSAP, de nazi-partij. Geen enkele ervan zou uitkomen. Links de hakenkruisvlag van nazi-Duitsland waarover Hitler zelf had geschreven in zijn boek Mein Kampf (1925-1926):’In het rood zien wij het sociale idee van de beweging, in het wit de nationalistische, in het hakenkruis de taak te strijden voor de overwinning van de Arische mens en tevens ook voor de overwinning van het idee van de scheppende arbeid die zelf altijd antisemitisch was en antisemitisch zal zijn.’ (Naar: https://der-fuehrer.org/) (Foto: https://www.lot-tissimo.com/de-de/auction-catalogues/berliner/catalogue-id-bahg10020/lot-87e6c0bd-2b26-499e-952b-abc1015aabfa )
General der Fallschirmtruppen Bernhard-Hermann Ramcke (1889-1968) in vol ornaat staande achter, derde van links. Als decent behandelde krijgsgevangen officier in Trent Park, Engeland in november 1944 bleef hij geloven in Hitler en de Duitse nazi-staat en bleef hij Engeland beschuldigen. Hij arriveerde hier in september 1944, nadat hij was opgepakt door de Amerikanen tijdens the Battle of Brest. Staande v.l.n.r.: von Choltitz, Wilck, Ramcke, Eberding, Wildermuth; zittend v.l.n.r.: von Heyking, von Schlieben en Daser.
Hitlerjugend gewapend met dolk helpt een NSDAP-partijzaak bij de ‘Wintersachensammlung (vnl. kleding) voor het (oost-)front’. Vóór de winter van 1941 had Sovjet-Rusland al gevallen moeten zijn, had Hitler beweerd. Zijn soldaten waren dan ook steeds te dun gekleed. De inzameling was georganiseerd door Ortsfrauenschaftsleitung Kaiserdamm in BerLijn in 1942. Op het etalageraam staat een minder menslievende tekst aangeplakt: ‘Die Juden haben den Krieg gewollt!’. Joden? Hitler had toch een bondgenootschap met Rusland en viel dat land toch zélf onverhoeds binnen voor o.m. Lebensraum? Liselotte Orgel-Köhne, geboren Purper was de ongetwijfeld enthousiaste fotografe. Coll. Deutsches Historisches Museum, Berlijn, inv. Orgel-Köhne 5284/1.(https://www.dhm.de/lemo/bestand/objekt/ba106748)
‘Wij nemen het lot van de natie in handen!; Hitler wordt Rijks–president.’ Propaganda-affiche van de NSDAP, 1932. In dat jaar boekte de NSDAP, c.q. de nazi-partij een grote overwinning.(https://www.reddit.com/r/PropagandaPosters/comments/e4fe83/we_will_take_the_fate_of_the_nation_into_our/)
‘De maarschalk (von Hindenburg) en de korporaal (Hitler) strijden met ons voor vrede en gelijkberechtiging’. Hitlers ‘vrede’ werd ‘gewilde oorlog’ en de ‘gelijkberechtiging’van het Duitse volk werd ‘overheersing door het sterkste ras’. Affiche van graficus Bauer uitgebracht in 1933. Coll. Bundesarchiv, Plak 003-003-003.(https://duitslandinstituut.nl/naslagwerk/55/de-machtsovername-van-adolf-hitler)
De naar eigen zeggen ‘onpolitieke’ Erwin Rommel (vooraan uiterst rechts) behoorde hier in 1934 tot Hitlers lijfwacht. Eén jaar eerder waren de be–ruchte rassenwetten afgekondigd in de Duitse Rijksdag. De locatie is een historische palts in Goslar. Coll. Bundesarchiv, Bild 183-1987-0313-503 / CC-BY-SA 3.0.(https://en.wikipedia.org/wiki/Erwin_Rommel#/media/File:Bundesarchiv_Bild_183-1987-0313-503,_Goslar,_Hitler_schreitet_Ehrenkompanie_ab.jpg )
‘Der Führer’, zijn ‘vrede’ en zijn ‘goede bedoelingen’: ‘Ich wollte den lieben Frieden, sie wollten nur das schlechte.’ Generaal Hans Hüttner, commandant van de Festung IJmuiden op het einde van de oorlog, had deze bedrukte pressepapier met nogal kinderlijke teksten op zijn bureau staan in zijn gevorderde villa in park Schoonenberg. Een Bundeswehr-kazerne die na de oorlog naar deze Wehrmacht-officier en ‘selfmade man’ werd benoemd, werd weer ombenoemd, toen was gebleken dat Hans Hüttner een rabiate nazi was geweest. Foto: A.V.A.J.Bosman, L. van Grinsven, G.Hartendorf e.a. (red.) Een gemeente in oorlogstijd: Velsen 1940-1945 (Historische Kring Velsen III. Santpoort, 1995), 44.
Verkiezingsplakkaat in Berlijn, november 1933. Bij de onvrije verkiezingen zei 93,5% van de bevolking ‘ja’ tegen de nazi-regeringspolitiek. Coll. Bundesarchiv. (https://www.annefrank.org/de/anne-frank/vertiefung/deutschland-1933-von-der-demokratie-zur-diktatur/ https://www.annefrank.org/de/timeline/49/deutschland-ist-ein-einparteienstaat/)
‘Kinder, was wißt Ihr vom Führer?’ Kunst voor nazi leugens. Een generatie Duitse kinderen had niet anders dan het nazi-bewind gekend. Hitler, de ‘kindervriend’. In werkelijkheid had de sociopaat geen echte vrienden, hield niet oprecht van kinderen en vrouwen en verachtte zijn volksmassa als zwak en‘feminiem’. Ian Kershaw, Hitler 1936-1945 Nemesis (2000), 500:’Zelfs naar diegenen in zijn eigen entourage die sinds lange jaren bij hem waren geweest,was er niets dat op ware affectie leek, laat staan vriendschap; ware genegenheid was gereserveeerd voor zijn jonge herders-hond. Hij had (…) het menselijk wezen beschreven als niets meer dan een belachelijk ‘kosmische bacterie’ (‘eine lächerliche Weltraumbakterie’). Menselijk leven en lijden was zodoende van geen enkel belang voor hem.’(https://www.reddit.com/r/PropagandaPosters/comments/j8s1y7/children_what_do_you_know_about_the_f%C3%BChrer_hitler/)
Kindervriend Hitler, man van vrede. Foto’s uit jeugdboek Adolf Hitler, aus dem Leben des Führers. Propagandafoto’s kwamen ook voor op te sparen sigarettenalbum–plaatjes voor de jeugd. (https://www.abebooks.com/Adolf-Hitler-Bilder-Leben-F%C3%BChrers-Cigaretten/30725227203/bd)
Führer befiehl, wir folgen! Deze nazi-kreet hing vanaf de jaren ’30 van de vorige eeuw op veel plaatsen. Coll. Stadtmuseum, Oldenburg, Noord-Duitsland.(Eigen foto, oktober 2019).
‘Ein Volk, ein Führer, ein Ja’. Massaal wordt hier in de jaren ’30 de zogenaamde Hitler-groet gebracht door duizenden inwoners van de Noord-Duitse stad Oldenbrug welke rond 1940 uit zo’n 70.000 inwoners bestond. In november 1938 werden tijdens de Reichsristallnacht zowel de synagoge in deze stad als de beide laatste overgebleven Joodse winkels vernield,waarvoor zie: https://en.wikipedia.org/wiki/History of the Jews in Oldenburg. Coll. Stadtmuseum, Oldenburg, Noord-Duitsland.(Eigen foto, oktober 2019)
Begin september 1939 werd Polen onder de voet gelopen door de nazi-Duit–se Panzer. Vanuit het oosten volgden verraderlijk de Sovjet-Russen over de Poolse grens onder leiding van dictator Jozef Stalin, Hitlers voormalige communistische tegenstander met wie een bondgenootschap was gesloten: het Molotov-Ribbentrop-pact voorzien van een geheim gehouden clausule over de verdeling van het binnen te vallen land. Polen streed dapper, maar had geen schijn van kans.
Franse spotprent: ‘de portier’ Hitler zet de deur van Polen open voor Stalin in 1939. Coll. Mémorial de Caen.(http://www.clydesideimages.co.uk/france-d-day—caen.html)
Jozef Stalin (1878-1953) vanaf 1928 tot aan zijn dood dictator van Sovjet-, bolsjewistisch of communistisch Rusland. Wordt in Rusland leider in de ‘Grote Vaderlandse Oorlog’ genoemd. Dat hij daarvóór een bondgenootschap met nazi-Duitsland sloot past minder in de hagiografie.(https://slavischestudies.wordpress.com/2015/10/16/stalin-nationale-held-of-moordenaar/)
‘Het vredes-offensief ‘: de nationaal-socalistische Hitler en bolsjewistische Stalin als gelieerde en triomferende ‘vredestichters’ in Europa. Daarna werd prompt Polen aangevallen en tussen de twee dictators verdeeld. Karikatuur van tekenaar Leo Jordaan gepubliceerd in De Groene Amsterdammer. Datum van vervaardiging: 2-7 oktober 1939, een maand na de vijandelijkheden tegen Polen. Coll. Atlas van Stolk inv.nr. 52332.http://collectie.atlasvanstolk.nkl/img/AVS/700px/00/AVS001337.jpg)
De Duitse bevolking was er tot op de dag daarvóór door de nazi-propa–gandapers voor rijp gemaakt. Heinz Knoke, Jungbann-leider over 4000 jongeren in Kreis Hamelin in Noord-Duitsland en aspirant-luchtmachtpiloot, schreef in zijn dagboek op 31 augustus 1939:‘De Poolse wreedheden tegen de Duitse minderheid zijn afschuwelijk om te lezen vandaag. Duizenden Duitsers worden dagelijks afgeslacht in gebied dat eens deel van Duitsland was.’ (H.Knoke, I Flew for the Führer, 20; voor deze nazi-piloot zie ook: https://en.wikipedia.org/wiki/Heinz_Knoke) Het was in dit geval geen hele leugen geweest. Er waren Volksduitsers in Polen mishandeld, maar het aantal en hun ‘onder–drukking’ werden enorm overdreven in de nazi-pers.
Luftwaffe-aas, piloot Hauptmann Heinz Knoke (1921-1993).(https://www.tracesofwar.nl/persons/46408/Knoke-Heinz.htm)
De door Hitler bevolen, verraderlijke, dus verrassenderwijs aangevangen, liefst kortdurende en alles overweldigende Blitzkrieg (‘bliksemoorlog’) van zijn Wehrmacht en Luftwaffe was begonnen. Hermann Göring, o.a. voorzit–ter van de Reichstag en leider van de nazi-Luftwaffe, was eigenlijk bang voor een oorlog en zeker één die op meerdere fronten zou moeten worden uitgevochten. (Cf.A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 407) Het zou verlies van een rustig en rijk privéleven voor hem betekenen. Zo bekende de dikke ‘tweede man van het Rijk’ kort vóór de oorlog:’Het is beangstigend. Hitler is gek geworden!’. Maar evenals de meeste hoge militairen in nazi-Duitsland zat Göring toen al vast in een ‘loyaliteitsval’ die hij gedurende de héle oor–log gesloten ‘moest’ houden:‘Zelfs Göring, zo vernederd en verslaafd als hij was tegen het einde, vertelde mij (ex-minister van bewapening Speer) in een lang gesprek in (Gö–rings landhuis) Carinhall dat ik het makkelijker zou hebben om te breken met Hitler dan hij; dat híj loyaal moest zijn.’ (Over Görings loyaliteit, zie: G.Knopp, Göring. Eine Karriere (München, 2006), 9. Gesprek tussen Göring en Speer naar naoorlogse aantekening van Albert Speer, Spandauer Tagebücher (Ullstein Verlag. Frankfurt am Main/Berlin, 1975) sub d.d. 17 april 1952 = idem, Spandau. The Secret Diaries (Ishi Press. New York/Tokyo, 2010); A.Read, Discipelen van de duivel. Hitler en zijn handlangers, 881. Görings enige kind, dochter Edda Göring (1938) wier peetvader Adolf Hitler was, stierf in 2019 op haar 80e. Zij hield van haar vader. In het laatste, sporadische interview voor haar dood met journalist Gerald Posner voor zijn boek Hitler’s Children: Sons and Daughters of Third Reich Leaders (1991) was zij haar vader, uitvaardiger van de beruchte nazi-rassenwetten op de Rijksdag in Neurenberg in 1933 en dus één der onaanvechtbare aanstichters van de Jodenvervolging in nazi-Duitsland en één die volkomen op de hoogte van de Holocaust was, immer blijven verdedigen: ‘Mijn vaders probleem was zijn loyaliteit naar Hitler toe. Hij had een persoonlijke vorm van trouw naar hem en zou die nooit opgeven, zelfs toen Hitler te ver was gegaan. (sic!) De dingen die gebeurden met de Joden waren verschrikkelijk, maar staan nogal los van mijn vader.(sic!)’ (Naar: https://www.nytimes.com/2019/03/13/obituaries/edda-goering-dies.html)
Vooraan v.l.n.r.: Hermann Göring (Reichsmarschall, Oberbefehlshaber der Luftwaffe o.a.); Adolf Hitler (Führer NSDAP, Reichskanzler, Oberbefehlshaber OKW ); Prof. Dr. Albert Speer (architect, Reichsminister für Rüstung und Kriegsproduktion). Achter rechts: Otto Günsche (Hit-tler’s SS-adjudant). Foto door Hitlers privé-fotograaf Heinrich Hoff–mann gemaakt in Koblenz, 10 augustus 1943. Coll. Bundesarchiv Bild 146-1977-149-13. (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fb/Bundesarchiv_Bild_146-1977-149-13%2C_Hermann_G%C3%B6ring%2C_Adolf_Hitler%2C_Albert_Speer.jpg)
Zaal in Hermann Görings voormalige, enorme buitenhuis Carinhall op de Schorfheide ten noorden van Berlijn. ‘Ik heb er in ieder geval twaalf jaar goed van kunnen leven!’, zei de ijdele, op macht beluste, gewetenloze en cynische Göring eens vóór hij ter dood werd veroordeeld tijdens het geallieerde tribunaal van Neurenberg. Als nationaal-‘socialist’ en dus zogenaamde anti-kapitalist bleek de incapabele leider van de Luftwaffe mede door intimidatie, roof en plunder enorme rijkdom te hebben vergaard. Hij liet zijn buitenhuis dan wel jachtslot gebouwd in Zweedse stijl opblazen in 1945. Foto uit 1938. Coll. Alamy, image id.: CPMPGN.(https://www.alamy.com/stock-photo-great-hall-in-karinhall-1938-48399925.html)
Vooraan v.l.n.r.: Emmy Göring-Sonnemann, il Duce Benito Mussolini en Reichsmarschall Hermann Göring op een terras van Carinhall. Achter Emmy Goring loopt de schoonzoon van Mussolini tevens Italiaanse minister van buitenlandse zaken, graaf Galeazzo Ciano. Philip Bouhler, Reichsleiter van de nazi-partij NSDAP, Chef der Kanselarij, publicist en SS–Obergruppenführer der Allgemeine-SS en Hitlers gevolmachtigde voor de geheime Aktion T4 (het doden van o.m. geestelijk gehandicapten) is in zwart SS-uniform tussen Mussolini en Göring te zien. Zowel Göring als Bouhler zouden in gevangenschap zelfmoord plegen in begin 1945. Ciano werd wegens verraad geëxecuteerd onder Mussolini buiten Verona op 11 januari 1944 en il duce zelf op 28 april 1945 gedood door een partizaan in het Noord-Italiaanse dorp Giulino di Mezzegra en zijn lijk tentoongesteld in Milaan. Coll. Gettyimages. Library of Congress.(https://www.gettyimages.nl/fotos/carinhall)
Polen had om een Duits politiek en territoriaal eisenpakket van zestien pun–ten niet met de ‘redelijke’ en ‘grootmoedige’ Führer (‘leider’) en Rijkskan–selier Adolf Hitler willen onderhandelen. (Cf. A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 414) Op 22 mei 1939 had nazi-Duitsland reeds het zogenaamde Stalen Pact, een offensief verdrag, met het fascistische en naar eigen zeggen nog níet op oorlog voorbereid zijnde Italië van il Duce Benito Mussolini geslo–ten.
Berlijn, Rijkskanselarij, 22 mei 1939: Ondertekening van het zgn. Stahlpakt tussen Hitler (zittend met hakenkruis–armband), Führer van nazi-Duitsland, en het fascistische Italië van dictator Benito Mussolini, il Duce. Voor Italië tekent de minister van buitenlandse zaken, graaf Galle–azzo Ciano (zittend links vooraan), en voor Duitsland zijn nazi-evenknie, Joachim von Ribbentrop (rechts).(https://en.wikipedia.org/wiki/Pact_of_Steel)
De voormalige Italiaanse journalist Benito Mussolini als fascistische Duce op film tijdens een toespraak in 1939.
Hitler’s wil tot oorlogvoeren was daardoor verder geschraagd, wat onder meer blijkt uit een redevoering die hij op typische nazi-wijze vóór de aanval op Polen richtte tot Wehrmacht-generaals op 23 mei 1939, volgens aante–keningen van luitenant-kolonel Rudolf Schmund: ‘Polen zal altijd aan de kant staan van onze tegenstander. Ondanks het vriendschapsverdrag, had Polen altijd de bedoeling enige gelegenheid tegen ons uit te buiten. Het gaat hier niet om Dantzig. (Voormalig Duitse vrijhaven die Hitler eerder terugclaimde.). Voor ons is het een zaak van uitbreiding van levensruimte in het oosten en het veilig–stellen van onze voedselvoorraad. (…) Het zal tot een oorlog komen!’ (R.Bessel, Nazism and War, 76; Th.S.Hamerov, On the Road to Wolf’s Lair. German Resistance to Hitler, 247; cf. B. van Houten, Ooggetuigen ’40 ’45, 102) Hitler deelde hetzelfde op dezelfde dag in een lang privé–gesprek (het eerste na maanden) mee aan zijn eerstverantwoordelijke voor de nazi-economie en -luchtmacht, de door hem ‘IJzeren’ genoemde veld–maarschalk Hermann Göring. Een daarna toch weke, maar ook gevaarlijk ambivalente Göring liet na afloop aan zijn tweede vrouw, de actrice Emmy Sonnemann, weten dat hij een komende oorlog vreesde, want hijzelf had er weinig bij te winnen. (Willi Frischauer, The Rise and Fall of Hermann Goering (Ballantine Books. Dolphin Edition. Houghton Mifflin Company. New York, 1951), 134-135)
Op 11 augustus van hetzelfde jaar is de Italiaanse minister van buitenlandse zaken en schoonzoon van Mussolini, graaf Ciano, naar het buitenverblijf van zijn nazi-collega, von Ribbentrop, bij Salzburg gereisd. Deze vertelde hem volkomen onverwacht eveneens ‘..dat Duitsland besloten had om in Europa de lont bij het kruit te brengen. Hij zei dit op een toon alsof hij het had over het een of andere dagelijks voorkomend geval uit zijn werk.’ Zeg eens eer–lijk, Ribbentrop’, vroeg ik, ‘waar gaat het jullie nu eigenlijk om? Om de Corridor of om Danzig?’ –‘O, die zijn allang van de baan’, zei hij, mij aan–kijkende met zijn ijskoude, blauwe ogen. ‘Wij willen oorlog!’’ (B. van Houten (samenst.), Ooggetuigen ’40 ’45, 102; voor deze ontmoeting op 11 augustus 1939 te Salzburg zie nog: A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 394-395.
11 augustus 1939, Salzburg: graaf Galeazzo Ciano, schoonzoon van de Italiaanse fascistische dictator Mussolini en minister van buitenlandse zaken in die diens regering (links) en Joachim von Ribbentrop als zijn nazi-evenknie in de regering van Hitler. Still uit British Pathé-film Ribbentrop And Ciano In Salzburg Aka Ribbontrop (sic) (1939) op youtube.(https://www.youtube.com/watch?v=J7CMOHas1rM)
En evenzo sprak Hitler tot legerofficieren op 22 augustus 1939 in Salzburg: ‘We mogen ons niet oriënteren op het geldende recht, maar op de noodzaak te zegevieren. Het recht is namelijk altijd op de hand van de sterkste. Ons doel nu is de totale vernietiging van Polen.’ (Uit Edmund Osmanczyk, Neurenbergse notities, in: Steffen Radlmaier (red.), Het proces van Neurenberg. Oorlogsmisdadigers, sterreporters en het eerste internationale gerechtshof (Uitgeverij Cossee. Amsterdam, 2005), 93) Nazi-Duitsland, zelfverklaard aartsvijand van het ‘bolsjewisme’ (dat evenals het tegengestelde kapitalisme werd geacht te zijn bedacht en aangejaagd ‘door Joden’), was even tevoren al –en in het geheim!- met het door de psychopathisch-wantrouwige en wre–de maarschalk Josef Stalin geleide bolsjewistische Rusland, reeds overeeng–ekomen dat de Russische dictator Oost-Polen mocht bezitten, als Adolf Hit–ler een Duitse grensoverschrijding van westelijk Polen maar niet in de weg zou staan. Stalin wilde wel: hij dacht er een soort bufferzone tegen nazi-Duitsland aan te hebben. (Tot op de dag van vandaag laat Rusland dit historische feit bij herdenkingen buiten beschouwing. Nadat Stalin Polen binnen was gevallen, werden zo’n tienduizend krijgsgevangen Poolse officieren laf afgeslacht in het woud van Katyn waar ze in 1941 werden ontdekt door de Duitsers die er toen anti-bolsjewistische propaganda uitsloegen. Die werd door Britten en Amerikanen lang niet geloofd. Dit historische feit is sinds Gorbatsjov inmiddels doorde Russen wel toegegeven.) Kernbegrippen van Hitlers nazisme zijn hiermee gegeven: leugenachtigheid, racisme, rechteloosheid, offensieve oorlogvoering, rücksiglosigkeit en vernietiging. Hitlers overlevende en volhardend-slaafse luchtmacht-adjudant von Below poneerde na de oorlog daarom een nogal leugenachtige stelling:‘Hitler’s aanbod aan Polen was eervol geweest, want zijn missie was tegen de Sowjets gericht.’ Hitlers missie was immers van voren af aan tegen het héle ‘oosten’ gericht, zoals hij al in Mein Kampf had uiteengezet: verovering van Lebensraum en tot arbeidsslaaf maken of venietigen van de Slavische inwoners, door het nazi-regime ideologisch beschouwd als Untermenschen en barbaren. (N. von Below, At Hitler’s Side, 31)
Geen ‘gewone’ oorlog, maar een ideologische met verschrikkelijke gevolgen juist ook voor onschuldige slachtoffers:‘Wir fahren nach Polen um Juden zu versohlen’: antisemitische kreten en karikaturen op een Duitse trein van de Wehrmacht die naar het Poolse front vertrekt, september 1939. (http://www.meeroverdeholocaust.nl/holocaust/massamoord/generalplan-ost; https://magazin.spiegel.de/EpubDelivery/spiegel/pdf/8926001; https://archiv.friedensmal.de/buch/erinnerungskultur/)
Hitler en zijn nazi-partij die de Tweede Wereldoorlog aanvingen, wezen al ruim vóór die oorlog naar onschuldige Joden als de zogenaamde aanstichters ervan. Dit affiche stamt uit 1943, toen het nazi-uitroeiïngsprogramma in volle gang was. (https://en.wikipedia.org/wiki/Hitler%27s_prophecy#/media/File:Der_ist_Schuld_am_Kriege!.jpg)
Na de oprichting van de Nationaal Socialistische Beweging(NSB) maakten aanvankelijk ook tussen de 20 en 150 Joden Deel uit van de enige tienduzienden leden. De NSB van leider ir. Anton Mussert was eerst niet antosemitisch, maar dat veranderde snel. De zichzelf steeds ‘idealistisch’ noemende NSB achtte later, de Duitse nazi-artij NSDAP volgend, ‘de jood’ schuldigaan het ontstaan van de oorlog. De Nederlandse politieke partij begon de nazi-Duitse antisemitische propaganda na te papegaaien. Als waar zou zijn wat hierboven werd beweerd, hoe zijn dan die succesvolle kibbutzim als werk-en woongemeenschappen in het toenmalige Palestina tot stand gekomen? Door ‘Arische’ agrariërs en metselaars?(https://www.erzitgevaarindelucht.com/antisemitisme-in-nederland-voor-1940)
Het Oberkommando der Wehrmacht (OKW) sinds 1938/1939. V.l.n.r. Rijkskanselier, nationaalsocialistisch Führer van het Duitse volk, O–berstbefehlhaber der Wehrmacht en Oberbefehlshaber des Heeres Adolf Hitler, chef-OKW Wilhelm Keitel (midden) beiden sinds 1938) en chef-operaties OKW Alfred Jodl ((r.) sinds augustus 1939). Vanaf 1941 had het Derde Rijk nominaal twee opperbevelstructuren, om–dat Hitler het opperbevel van het oostfront had toevertrouwd aan het Oberkommando des Heeres. Feitelijk bleef de dictator zich met belangrijke militaire zaken ook op dat front bemoeien en gold het OKW als een persoonlijke ‘generale staf’ van Hitler die had uit te voeren wat hij beval, inclusief aperte criminele bevelen.
De onmiddellijke ‘aanleiding’ tot de inval in Polen was onder meer een door de hoge SS-er Reinhard Heydrich geënsceneerd grensconflict (hoe eervol!) bij Gleiwitz (heden: Gliwice) geweest waarbij Duitse gevangenen in Poolse uniformen gedwongen werden op Duits grondgebied een aanslag te plegen op een radiostation waarna zij door SS-ers werden vermoord. Hitler zelf was vanaf het begin van deze Operatie ‘Himmler’ op de hoogte: híj had opdracht gegeven aan zijn hoofd Abwehr, admiraal Canaris, voor het leveren van Poolse uniformen aan de SS. Niet alleen regeerde de leugen in nazi-Duits–land, óok de kiem van de leugen. (De laatste stelling naar Erwin Sylvanus in zijn verpletterende toneelstuk Korczak en de kinderen. Voor episode Gleiwitz en de rol van de SS erin, zie b.v. A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 415; https://www.tracesofwar.nl/articles/824/Overval-op-de-zender-Gleiwitz.htm; https://en.wikipedia.org/wiki/Gleiwitz_incident; W. Frischauer, The Rise and Fall of Hermann Goering (Ballantine Books. New York, 1951), 142; Christopher Ailsby, Waffen-SS. The Illustrated History 1923-1945 (MBI Publishing Company. Osceola, USA, repr. 1999), 57; L. de Jong, Het koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog 1939-1945, Deel I: Voorspel (Staatsuitgeverij.’s Gravenhage, 1969), 651-652. Elsa Triolet woonde de besloten, na–oorlogse rechtszitting bij tijdens welke een aan ‘Gleiwitz’ deelnemende Duitse SS-commandant voor de nazi’s belastende verklaringen aflegde, zie E.Triolet, Het proces danst, in: St.Radlmaier (red.), o.c., 2513)
Radiozendgebouwen, met uiterst links een zendmast, aan de Tarnowitzer Landstraße in de grensplaats Gleiwitz, Duitsland (heden Pools Gliwice). De beide gebouwen staan er nog.
Adolf Hitler bracht op 1 september 1939 in een Rijksdagrede de voor hem welkome ‘aanleiding’ van het geënsceneerde incident Gleiwitz officieel en gelogen als volgt: ‘Polen heeft vannacht voor het eerst op ons eigen grond–gebied ook door soldaten van zijn officiële leger laten schieten. Sinds vijf uur vijfenveertig wordt teruggeschoten! En van nu af aan zal bom met bom worden vergolden.’ (M.Domarus, Hitler. Reden und Proklamationen 1932-1945. Kommentiert von einem deutschen Zeitgenossen. II. Band. Untergang (1939-1945) (Neustadt an der Aischn, 1963), 1315; E.Klöss, Reden des Führers. Politik und Propaganda Adolf Hitlers 1922-1945 (DTV-Dokumente. München. 1967), 214; A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 416) ‘De Grootduitsche vrijheidsstrijd vangt aan! (…) Aan het eind van die strijd zal men het Rijk van Adolf Hitler zien staan en zal Europa tot vrede gekomen zijn.’, jubelde in Duitsland de nazi-Rijksleider Philipp Bouhler aangaande 1 september 1939 in een boekje over Hitlers machtsontvouwing. (Ph.Bouhler, Adolf Hitler. De wordingsgeschiedenis van een volksbeweging, 85)
1938: Reichsleiter Philipp Bouler in zwart nazi-uniform schudt handen met Hitler op het Anhalter Bahnhof in Berlijn. Achter Hitler lopen Joseph Goebbels (l.), Hermann Göring met maarschalkstaf (een vriend van Bouhler) en Martin Bormann achter Göring. Deze Bouhler, een vroeg lid van de nazi-partij, werkte later met dr.Karl Brandt mee aan Hitlers clandestiene en misdadige Aktion T 4-‘euthanasie’-programma: de moord op zo’n 70.000 gevangenen, psychiatrische patiënten en zwaar gehandicapten. Op 19 mei 1945 pleegde hij zelfmoord in ge-krijgsvangenschap, zoals diens echtgenote, ‘de mooiste vrouw van de Rijkskanselarij’, deed.(https:///commons.wikimedia.org/wiki/File:Bundesarchiv Bild 183-H13039-Münchener Abkommen Rückkehr Hitler.jpg )
Het geciteerde boekje van Philipp Bouhler, Adolf Hitler (1938-1939)
‘Gnadentod’: Reichsleiter Philipp Bouhler en de arts Karl Brandt werkten mee aan het doden van o.m. geesteszieken in nazi-Duitsland (Aktion T). Bericht van Adolf Hitler d.d. 1 september 1939: ‘..die Befug–nisse namentlich zu bestimmender Ärzte so zu erwei–tern, dass nach menschliches Ermessen unheilbar Kranken bei kritischster Beurteilung ihres Krank-heitszustandes der Gnadentod gewährt werden kann.’(https://en.wikipedia.org/wiki/Hitler’s_prophecy#/media/File:Erlass_von_Hitler_-_Nürnberger_Dokument_PS-630_-_datiert_1._September_1939)
Hoofdstuk 2.
1939-1940: Engeland en Frankrijk verklaren nazi-Duitsland de oorlog
Europa zóu tot ‘vrede’ komen, niet door toedoen van, maar door de totale vernietiging en onvoorwaardelijke overgave van het nationaalsocialistische Groot-Duitse, Duizendjarige of Derde Rijk. Groot-Brittannië en Frankrijk hadden beloofd de Polen te zullen steunen en in geval van een Duitse invasie (die een invasie wás) nazi-Duitsland de oorlog te zullen verklaren. (Op het misleidende gebruik van het woord ‘invasie’ door Duitsers én geallieerden wijst terecht G.Knopp, Hitlers Krieger, 64-65:’Der 6. Juni war damals für die NS-Führung der Tag der ‘Invasion’ –und ist es für viele Deutsche noch heute. Dabei ist eine Invasion der Überfall feindlicher Truppen auf ein fremdes Land. Der deutsche Angriff auf Polen –das war ein Invasion, wie auch der Überfall auf die Sowjetunion, auf Jugoslawien, auf Dänemark. Fast ganz Europa hatte ein Invasion der deutschen Wehrmacht erlebt. Am 6. Juni 1944 war jedoch keine fremde Kriegsflotte an urdeutscher Küste gelandet, um die Heimat zu besetzen. Die ‘Invasion’ war die Befreiung der normannischen Küste von deutschen Erobern, es war die Landung der Truppen verbündeter Nationen.’ ) Reichsmarschall Hermann Göring, o.m. hoofd van de nazi-luchtmacht, verzekerde Hitler ‘dat het zo’n vaart wel niet zou lopen’. Dat hoopte hij zelf althans. Hitlers jonge lucht–macht-adjudant Nicolaus von Below zag daarop zijn Führer een klap op de schouder van de omvangrijke rijksmaarschalk geven: ‘Mijn beste Göring, als Engeland eenmaal een verdrag heeft gesloten, zal het dat de volgende dag niet zomaar breken.’ (N. von Below, At Hitler’s Side, 31) Men zou eraan toe kunnen voegen: anders dan de nazi-dictator zelf én herhaaldelijk zo immoreel zou doen. De Führer gokte desondanks voort. En Göring bleef hem steunen. (Voor Hitler als moedwillige hasardeur, cf. diens eigen uitspraak gedaan tegen Göring:’Ik heb in mijn leven altijd va banque gespeeld.’ naar G.Knopp, Göring. Eine Karriere (München, 2006), 9) Op 3 september 1939 kreeg de Duitse leiding het beloofde, maar toch ongewenste antwoord van Engeland: oorlog. ‘Wat nu?’ was het enige geweest dat een dan onzekere, bleke Hitler zijn minister van buitenlandse zaken, von Ribbentrop, had ge–vraagd. Die verwachtte terecht dat Frankrijk direct zou volgen met een zelf–de scherpe reactie. (Cf. A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 418 met n.2; L.de Jong, Het koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog 1939-1945. Deel I: Voorspel (Staatsuitgeverij.’s Gravenhage, 1969), 652; R.Bessel, Nazism and War, 77) De volgende dag ’s avonds werd een speech van de doorgaans beleefde, politiek te zwakke, maar oprecht naar vrede gestreefd hebbende Britse premier Neville Chamberlain in het Duits uitgezonden voor de Duitsers over hun vereerde, immorele Führer (door de beleefde Britse politicus in een vertrouwelijk gesprek eens ‘een straathond’ genoemd) waar zij over na móchten, maar niet wilden of konden denken:‘Hij (Hitler) gaf zijn woord dat hij het Verdrag van Locarno zou respecteren: hij brak het. Hij gaf zijn woord dat hij Oostenrijk noch wenste, noch van plan was te annexeren: hij brak het. Hij verklaarde dat hij de Tsjechen niet zou inlijven in het Reich: hij deed het wel. Hij gaf zijn woord na München dat hij geen verdere territoriale claims in Europa had: hij brak het. Hij gaf zijn woord dat hij geen Poolse provincies wilde: hij brak het. Hij heeft jarenlang tot u gezworen dat hij de aartsvijand van het Bolsjevisme was: nu is hij er de bondgenootgenoot van.’ (Citaat vertaald naar Th.S.Hamerow, On the Road to Wolf’s Lair. German Resistance to Hitler, 270)
De Britse premier Neville Chamberlain verklaart voor de BBC-radio: ‘This country is at war with Germany’ op 3 september 1939.(https://i0.wp.com/oildale.s3.amazonaws.com/wp-content/uploads/2015/09/22072342/Neville-Chamberlain-Sept.-1939-resize.jpg?ssl=1)
Drukwerk uit de oorlogsperiode dat enige van Hitlers woordbreuken weergeeft. Coll. Nationaal Bevrijdingsmuseum (nu: Vrijheidsmuse-um), Groesbeek. (Eigen foto)
Manchester Guardian, 4 september 1939: Winston Churchill gekozen in het Britse Oorlogskabinet en Lord Gort wordt opperbevelhebber.De Britten sturen een ondersteuningsleger, de British Expeditionary Force (BEF), naar Noord-Frankrijk onder bevel van Lord Gort. Men betoonde zich in het House of Commons ‘rustig, verenigd en vastbesloten’ na het aanhoren van de oorlogsverklaring aan Duitsland.(https://www.theguardian.com/theguardian/from-the-archive-blog/2011/may/25/guardian-190-britain-at-war)
Cartoon van tekenaar David Low in de Evening Standard, 6 september 1939: ‘Er is geen keus’. Een Franse (l.) en Britse soldaat hijsen zich in het uniform om robotachtige nazi-Duitse militairen te weerstaan. De linker Duitser staat voor‘Hitlers idee van oorlog’ en de rechter met engelenvleugels voor ‘Hitlers idee van vrede’. (https://www.johndclare.net/wwii2.htm)
Engeland en Frankrijk verklaren Duitsland de oorlog. Vlaams dagblad Het Nieuwsblad van maandag 4 september 1939, voorpagina.(https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Bestand:Voorpagina_Vlaams_dagblad_%22Het_Nieuwsblad%22_4_September_1939.jpg)
The Harmony Boys: een (voorlopig) éénstemmig koor der dictators zingt nazi-propaganda en bestaat uit Mussolini van fascistisch Italië (links), Franco van fascisitisch Spanje (2e van links), Stalin van Sovjet-Rusland (2e van rechts) en Hitler van nazi-Duitsland als bevlogen dirigent. Spotprent van tekenaar David Low (1891-1963) in de Britse Evening Standard d.d. donderdag 2 mei 1940.(https://www.historyhit.com/anti-nazi-david-low-cartoons/; https://br.pinterest.com/pin/299348706460347166/?amp_client_id=CLIENT_ID(_)&mweb_unauth_id=&from_amp_pin_page=true)
Vroege Duitse terreur in Frankrijk
Bommenwerperpiloot Leske hield er een eigen mening op na:‘Persoonlijk haat ik de Polen helemaal niet. Waarom zou ik? Ik weet niet waarom ze ons zo haten. Tenslotte begonnen wij de oorlog niet. En als ze verstandig waren geweest, hadden ze gewoon alle verschillen tussen ons uit de weg geruimd en konden ze nu aan onze kant vliegen tegen Engeland. Maar sommige men–sen beseffen niet wat goed voor ze is. En hopen mensen weten niet waarom ze haten.’ (Naar: Gottfried Leske (edited and translated by Curt Riess), I was a Nazi Flier. A German Pilot’s Actual Diary (A Dell War Book. Dell Publishing Company. New York, 1941), 226)
De jonge Duitse piloot Gottfried Leske was geschoold op een gymnasium, politiek geïndoctrineerd en militair getraind bij de nationaal-socialistische Hitlerjugend, de SS en het Wehrwolf-korps en tenslotte vliegtechnisch opge–leid bij zowel de burgerluchtvaartmaatschappij Lufthansa en een militaire vliegschool alsook bij de Duitse luchtmacht, de Luftwaffe. Tenslotte zou hij samen met korporaal Lederer, zijn seiner, en Putzke, de boordwerktuigkun–dige, vanuit zijn Heinkel 111-bommenwerper zonder enig mededogen bom–men laten vallen boven het neutrale België en Nederland en boven het reeds met Duitsland formeel in oorlog zijnde (Noord-)Frankrijk en Engeland.
Duitse Heinkel He 111- A1+BP-bommenwerper van 6./ KG 53 nog met vroege cockpitvorm op een opname in Vendeville (bezuiden Lille) in Pas-de-Calais, Noord-Frankrijk, augustus 1940.Het toestel staat hier onder een camouflagenet in een tegen bomsscherven beschermende box.(https://www.falkeeins.blogspot.com/2011/08/heinkel-he-111s-of-kg-53.html,)
Vroege Duitse Heinkel He 111-bommenwerpers uit 1940. Boven: Heinkel 111P-2, 5J + JP van 6. Staffel, II. Gruppe Kampfgeschwader 4, Frankrijk, september 1940. Onder: Heinkel 111-6 van Kampfgeschwader 55, gestationeerd te Villacoublay, Frankrijk, herfst 1940. (Detail uit: https://weaponsandwarfare.com/2020/06/14/heinkel-he-111/) Tussen 10 en 26 mei 1940 schreef hij in zijn dagboek: ‘Wilhelm Lederer zit de Feldzeitung te lezen. Hij vertelt ons dat wij al 1400 vijandelijke vliegtui–gen hebben neergehaald. Franz Putzke had één van zijn ernstige buien. Hij zei dat het goed was wat de vliegtuigen betreft, maar hij was er niet zo tuk op de mensen die wegrenden, te beschieten. Lederer was het er niet mee eens en ik was het er ook niet mee eens. Lederer zei:’Het zijn onze vijanden, niet? Je moet je vijanden ook doden!’ Ik zei:’Wie wij zijn wij om te beslissen wat te doen en wat niet? De Führer beslist.’ (Vertaald naar: G.Leske, I was a Nazi Flier, 20-21) Met de geciteerde ‘mensen die wegrenden’ had Leske toentertijd stellig geen of niet uitsluitend vijandelijke soldaten voor ogen, maar eerder drom–men onschuldige vluchtelingen en évacué’s op de Franse landwegen. Man–nen, vrouwen, bejaarden en kinderen die, behalve hun leven, dikwijls op fietsen, kinder–wagens en karren hun weinige bezittingen hadden proberen te redden. Dat het hier geen tragisch incident betrof, maar eerder onderdeel uit–maakte van misdadige Duits-militaire opzet om chaos onder burgers te be–werkstelligen teneinde onder meer terugtrekkende Franse militairen te dwarsbomen, blijkt uit soortgelijke voorvallen elders in zowel Noord-Frankrijk en België alsook in Zuid-Nederland. Zo schreef nazi-piloot Leske ook: ‘Bombardeerde Brussel en Antwerpen weer. Mensen renden uit de huizen. Probeerden weg te komen. We kunnen laag genoeg duiken om ze te kunnen zien rennen. Sommigen van hen hebben fietsen. Sommigen duwen kinderwagens. Wanneer we laag genoeg kunnen komen, besproeien we ze. Dan gooien zichzelf allemaal in de greppel langs de kant van de weg. Maar dat helpt ze niet. Soms raken we ook een schaap of koe.’ (G.Leske, I was a Nazi-Flier, 20) Tussen 26 mei en 6 juni 1940 bevestigde de jonge nazi nogmaals zelf dat hij ook boven het platteland prima onderscheid had kunnen maken tussen vluchtende burgers en militairen beneden:‘Soms vliegen we lange tijd zonder iemand te zien. Zelfs de boerderijen zijn verlaten. Geen wonder. Ze zijn alle–maal bang van ons. Dan weer komen we over wegen die wemelen van de mensen. Dan naar beneden, en onze kleine machinegeweren beginnen te ratelen. Dus ze zijn burgers? Nou, het is oorlog of het is het niet.’ (G.Leske, I was a Nazi Flier, 22) De 22-jarige Bredase dichter Bert Voeten was ooggetuige op de grond van zo’n aanval op 17 mei bij Poperinghe aan de Belgisch-Franse grens: ‘De totale evacuatie van Breda bracht me, te midden van tienduizen–den, over de Zuidgrens. Het was Pinkstermorgen. Zonlicht stroomde feeste–lijk over de landen. De klokken der dorpskerkjes zwegen. Boerengezinnen stonden aan den rand van den weg en sloegen met naïeve verwondering de vluchtelingenkaravaan gade. Het moet er helsch toegaan, wil de boer zijn hof verlaten. Groote troepen Fransche soldaten, haveloos en uitgeput, trokken tusschen de burgers naar het zuiden. Zij werden door Duitsche jagers gemitrailleerd. Ik zag vrouwen vallen en kinderen. Ouden van dagen werden in de telkens terugkeerende paniek onder den voet geloopen. Jonge kerels wierpen zich zinneloos van angst in kuilen en greppels.’ (B.Voeten, Doortocht; vgl. b.v. ook: Imogen Kealey (pseudon.), Vrijheid (dwarsligger-uitgave 655; 2e dr. Uitgeverij de Fontein. Utrecht, 2020), 23:’Vijf. Duitse gevechtsvliegtuigen die rijen vluchtende vrouwen en kinderen onder vuur namen met hun mitrailleurs.’ Zie ook R.Vinen, The Unfree French, 30.) Hetzelfde kon een uit Londen geëvacueerde jonge vrouw met baby in Engeland ervaren tijdens ‘de Blitz’:’Op een keer liep ik met mijn meiske te winkelen in de kleine hoofdstraat die het plaatsje (aan de Kanaalkust) rijk was, toen een Duits vliegtuig omlaag dook en met zijn mitrailleurs op ons begon te schieten. Ik rende een winkel binnen en dook met de baby onder toonbank. Mijn achterwerk stak eronder uit (Lacht.) Bang! Bang! Bang!, overal op straat hoorde je de mitrailleurkogels inslaan.’ (Studs Terkel, ‘De Goede Oorlog’. Een verzameling herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog (Veen, uitgevers. Utrecht/Antwerpen, 1985), 140) Dit gericht schieten door Duitse vliegers op on–schuldige burgers in de oorlog is bovendien gedocumenteerd door uitspraken die werden afgeluisterd en opgenomen in een krijgsgevangenenkamp in Engeland: ‘Er was een gebeurtenis op het marktplein, een massa volk, toespraken werden gehouden. We hebben ze flink besproeid! Dat was leuk!’ ‘Wij deden eens een beschieting bij Eastbourne. We vlogen omhoog en zagen een groot kasteel. Er scheen een bal of zo te zijn, in ieder geval heel wat dames in avondkleding en een orkestje. De eerste keer vlogen we erlangs; toen vielen we aan en bleven erop schieten. O, jongen, jongen, dat was geinig!’ (D.Baker, ‘I liked to shoot everything –women, kids… it was kind of sport’: Secret Nazi tapes reveal how ordinary German soldiers were responsible for war crimes and not just SS, in: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2206982/I-liked-shoot–women-kids–kind-sp.., 3; voor Duitse misbruik van Franse vrouwen al in deze periode, zie o.a.: https://historyofyesterday.com/the-sex-work-french-women-had-to-do-while-under-german-occupation-during-world-war-2-a9400d06a4db)
Ongeveer de helft van de Belgische bevolking slaat op de vlucht na de Duitse inval. Herinneringen aan de verschrikking van de Eerste We-reldoorlog zijn nog sterk. Ca. 15.000 mensen bereiken Engeland, de overgrote meerderheid der Belgen vlucht naar Frankrijk waar ze stuk lopen op de Duitse tanks en vliegtuigen van de Blitzkrieg. Foto van het boekomslag van Misjoe Verleyen en Marc de Meyer, Mei 1940. België op de vlucht (Uitgeverij Manteau. Antwerpen, 2010)
18 mei 1940: Belgische vluchtelingen schuilen voor Duitse (duik-)bommenwerpers. Tijdens de zgn. Achttiendaagse Veldtocht tussen 10 en 28 mei 1940 kwamen naar schatting meer dan 6000 Belgische burgers om, vooral door bombardementen op steden.(https://pieterserrien.be/2015/05/21/duitse-bombardementen-op-belgie-tijdens-de-tweede-wereldoorlog/)
In Noord-Frankrijk door Duitse vliegtuigen van de weggeschoten paard-en wagens worden bekeken door Duitse motorrijders.
Eind mei-begin juni 1940: vluchtende burgers over Noordfranse Wegen.(https://www.lavoixdunord.fr/765270/article/2020-06-16/il-y-80-ans..)
Aan déze ooggetuigenverslagen over vroege Duitse luchtterreur tegen bur–gers twijfelt heden niemand, er zijn er simpelweg te veel van en ze worden bevestigd door Luftwaffe–piloten zelf. De nazi-Duitse luchtmacht schrok dus vanaf het begin niet terug voor het begaan van oorlogsmisdaden. (Vgl. hiermee de hypocriete nazi-propagandaminister Goebbels die voor 24 mei 1944 in zijn dagboek optekent:’De Führer is het ermee eens dat ik een artikel schrijf met de volgende inhoud: Bij de luchtaanvallen op zondag jongstleden hebben de Amerikaanse piloten burgers op de velden en op de landstraten beschoten en gedood. Dat is veelvuldig uit hoogten van 50 en zelfs 20 m. gebeurd. De piloten konden dus over de niet-militaire aard van hun aanvalsdoelen niet in het ongewisse zijn. Ik zal daarvoor enige voorbeelden aanvoeren en toevoegen dat de Duitse Rijksregering in overweging neemt, deze piloten niet meer voor de volkswoede te beschermen en, wanneer zij in gevangenschap zijn geraakt, zich te laten verantwoorden tegenover een (Duits) Kriegsgericht.’ (R.G.Reuth (uitg.), Joseph Goebbels Tagebücher Band 5: 1943-19452 (2000), 2041 met n.104). Uit zijn volgende notitie van 25 mei 1944 blijkt dat hij met Kriegsgericht niet een militaire rechtbank, maar het beruchte, absoluut genazificeerde Volksgericht bedoelt: ‘Aan de vijandelijke regeringen zal worden meegedeeld dat hun piloten, als zij onweerlegbaar burgerdoelen aanvallen, in de toekomst met een gang voor een normale (sic) rechtbank hebben te rekenen.’) Haar opperbevelhebber, de nazi–bons Hermann Göring, zou wel de laatste zijn geweest om misdaden begaan door zijn eigen Luftwaffe, af te straffen:’Ik heb geen geweten. Mijn geweten heet Adolf Hitler!’ (Guido Knopp, Göring. Eine Karriere (C.Bertelsmann Verlag. München, 2006), 8) Hitler had reeds in 1939 bij de veldtocht in Polen minachtend tegen de ont–dane Wehrmacht-generaal Blaskowitz zijn eigen gewetenloosheid uitge–sproken. Toen deze generaal bij zijn Führer had geklaagd over begane wreedheden van Waffen-SS-ers: ‘Oorlog voer ik nu eenmaal niet met het Leger des Heils!’. Op 14 mei 1940 werd Blaskowitz door Hitler ontslagen als opperbevelhebber in Polen. De ’keurige’ militair bleef nazi-Duitsland tot begin mei 1945 evenwel onderdanig dienen tot hij zijn overgave moest aan–bieden aan de Canadezen in Nederland. Uit welk land ook het grootste deel der Joden op last der Duitsers was verdwenen. In krijgsgevangenschap in Neurenberg pleegde Blaskowitz in 1948 zelfmoord. Hij moest er nog te–rechtstaan voor het geallieerde oorlogstribunaal.
Hoofdstuk 3.
26 mei-4 juni 1940: Het ‘wonder van Duinkerken’: Brits ondersteuningsleger ontsnapt over het Kanaal
Het is een merkwaardige herhaling der geschiedenis hoe door het onver–wacht wegblijven van Duitse tanks als gevolg van grote onenigheid binnen de nazi-Duitse bevelvoering binnen vier jaar tijd Engelse legers tot tweemaal toe zijn ontsnapt aan een mogelijk grote slachting. De eerste maal betrof het de Britse Expeditionaire Strijdmacht (ca. 338.000 man), het ondersteunings-leger bij Duinkerken in België eind mei-begin juni 1940, de tweede maal de Britse 6e Luchtlandingsdivisie in het gebied ten oosten en een halve kilome–ter ten westen van de Orne in Normandië in Frankrijk, begin juni 1944. Over die eerste maal handelt dit hoofdstuk.Zonder waarschuwing of formele oorlogsverklaring vooraf was Duitsland ook het neutraal gebleven België binnengevallen. Nazi-vlieger Leske be–schuldigt leugenachtig of eerder onwetend de Belgen die door Britse mili–tairen werden gesteund: ‘De Belgen hebben gecapituleerd. Waarom begon–nen ze ten eerste verdomme deze oorlog tegen ons? Wij Duitsers zijn onver–slaanbaar. Ze zeggen dat de Tommies (Engelsen) proberen te ontsnappen over het Kanaal. Iets proberen is één ding, het doen een ander. Wij hebben ook nog iets te zeggen, dacht ik zo. Die verrekte Tommies. Deze keer zal het niet zo makkelijk zijn. Gewoon proberen terug te gaan naar papa en mama, is dat het? Nou, niet dus. Of als ze teruggaan, misschien herkennen hun papa’s ze dan niet meer.’ (G.Leske, I was a Nazi Flier, 25)
Mei 1940. Frankrijk gaat de slag verliezen. Führer Adolf Hitler (vooraan, derde van links) en zijn staf in hoofdkwartier Felsennest bij Bad Münstereifel in westelijk Duitsland. Voor de kijker links naast Hitler staat een trots grijnzende veldmaarschalk Wilhelm Keitel van het Oberkommando der Wehrmacht en rechts van de Führer generaal Alfred Jodl van het OKW; tweede van rechts vooraan is Hitlers Luftwaf–fe-adjudant Nicolaus von Below en ter rechterzijde van deze, Martin Bormann. Coll.Bundesarchiv, Bild 183-R99057.(https://france3-regions-francetvinfo.fr/hauts-e-france/1940/bataille-france-au-jour-jour-24-mai-hitler-stoppe-ses-blindes-bombes-pleuvent.. )
In deze periode waren tijdens de onverhoedse Duitse Blitzkrieg enkele hon–derdduizenden soldaten van de Britse Expeditionaire Strijdmacht die België en Frankrijk had ondersteund, teruggedreven en in de duinen, in de haven en op het open, onbeschermde Kanaalstrand van de Belgische plaats Duinker–ken opeengedrongen.
Begin jumi 1940: brigadegeneraal Erwin Rommel (vooraan zittend met pet op en stofbril eroverheen) overlegt met zijn staf met het 25e Panzerregiment, 7e Panzerdivision in een veld in Noord-Frankrijk. Tweede van links: kolonel Karl Rothenburg, commandant van het 25e Pantserregiment. (https://en.wikipedia.org/wiki/7th_Panzer_Division_(Wehrmacht)#/media/File:Bundesarchiv_Bild_146-1972-045-08,_Westfeldzug,_Rommel_bei_Besprechung_mit_Offizieren.jpg )
Begin juni 1940: Operatie Dynamo: troepen van de British Expeditionary Force (BEF) en het Franse leger bij Duinkerken bevinden bijeen op het o–pen strand en in de duinen, kwetsbaar voor Stuka-duikbommenwerpers en jachtvliegtuigen van de Luftwaffe.
Begin juni 1940, Operatie Dynamo: het is voorgekomen dat militairen tot aan de borsthoogte lang in zeewater moesten wachten tot zij ergens aan boord konden worden genomen.(https://en.wikipedia.org/wiki/Dunkirk_evacuation)
Operatie Dynamo, begin juni 1940: Britse soldaten waden en zwemmen naar een schip vanaf een strand in Duinkerken onder Duitse beschietingen, ook uit de lucht. Links: Britse militair achter een Vickers–luchtdoelmitrailleur op een driepoot.(https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Duinkerke_(1940))
Daily Sketch maandag 3 juni 1940: ‘4/5e deel van de British Expeditionary Force gered’ vanuit Duinkerken. ‘De Britse marine is hier’-mét het leger.’.
Operatie Dynamo, 4 juni 1940: op de rivier de Thames in Engeland verzamelde plezierjachten voor inzet bij Duinkerken. Admiraal Ramsey en de zijnen hadden bedacht dat dergelijke kleine boten te evacueren mannen per keer naar grotere vaartuigen konden overzetten vanaf het strand. Maar ze kwamen net zo goed vol beladen met manschappen terug. Het waren vrijwilligers die de gevaarlijke tochten ondernamen.De Royal Navy verloor 236 van de 933 schepen tijdens deze evacuatie-operatie.(https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/dover-castle/history-and-stories/operation-dynamo-things-you-need-to-know/)
Operatie Dynamo (26 mei-4 juni 1940). Geschilderde impressie van de Brits-Franse inscheping bij Duinkerken. Coll. IWM, Londen inv.nr. 051359.(https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/dover-castle/history-and-stories/operation-dynamo-things-you-need-to-know/)
Operatie Dynamo, 30 mei 1940. Niet alle schepen hebben het uit Duinkerken gered. Hier zinkt de met BEF-troepen volge-pakte en getroffen Franse destroyer Bourrasque. Coll. Imperial War Museum, Londen, inv. HU2280.(https://en.wikipedia.org/wiki/Dunkirk_evacuation#/media/File:Dunkirk_1940_HU2280.jpg)
Operatie Dynamo, 31 mei 1940 ter hoogte van de rede van Dover:geredde BEF-troepen aan boord van een Britse destroyer.(https://en.wikipedia.org/wiki/Dunkirk_evacuation)
Juni 1940: Operatie ‘Dynamo’: opgeluchte, veelal Britse troepen van de British Expeditionary Force in Noord-Frankrijk en België ternauwernood teruggebracht naar het vaderland na het Duinkerken-debâcle, juni 1940.(https://nl.wikipedia.org/wiki/Fall_Gelb#/media/Bestand:British_rescued_dunkirk.png )
Juni 1940: De ca. 300.000 man die vanaf Duinkerken konden worden overgezet, vormden de basis voor het nieuwe leger van Engeland. Enigen onder hen kwamen terecht in Compagnie D ‘Ox and Bucks’ van majoor John Howard, om terug te kunnen slaan: revanche ‘voor Duinkerken’.(https://nl.pinterest.com/pin/343118065340165510/)
De Britten ontsnapten tijdens Operatie Dynamo ternauwernood op een bij–een-geïmproviseerde vloot van alle mogelijke vaartuigen. (Cf. J.Fr.Turner, Invasie ’44. De geschiedenis van D-day (Zwarte Beertjes 374/375. A.W.Bruna & Zoon. Utrecht, 1961), 7-8; R.Collier, Duinkerken ’40. Het wonder, de schande en de glorie (Hoorn, 1961); D.Parry, D-Day: 6.6.44, 15; C.d’Este, Decision in Normandy, 17-22) En in grotere aantallen dan de overmoedige, fanatieke nazi-piloot Leske voor mogelijk had gehouden:‘Soms denk ik dat het gewoon niet waar is. Zulke dingen gebeuren gewoon niet! Ik bedoel de schepen. Waar je ook kijkt zie je niks anders dan kleine stippen op het water. Waar komen die verdomme allemaal vandaan? Hoe hebben de Tommies het voor elkaar gekregen ze allemaal bij elkaar te krijgen? Het is net magie. Ziet eruit alsof er een plan achter zat.’ (G.Leske, I was a Nazi Flier, 27)
Michel Jacquot schijnt een releatief drukke Franse grafische ontwerper/kunstenaar en collaborateur met de nazi’s te zijn geweest. Één der abjecte posters die hij had ontworpen was met deze scène van Britten die Franse soldaten ‘die hun aftocht kwamen dekken’, met geweld van evacuatie zouden hebben afgehouden. Er waren in totaal 338.226 soldaten geëvacueerd vanuit Duinkerken. 68.000 Britse Expeditiona–ry Force-troepen waren krijgsgevangen genomen of gesneuveld. 40.0000 Franse troepen waren krijgsgevangen genomen door de Duitsers. Daar hadden de Britten die het Franse leger hadden ondersteund (!), geen deel aan. En het waren absoluut niet alleen Fransen die de massale evacuatie hebben moeten afschermen: het Britse garnizoen dat in Calais zat opgesloten b.v., had het Britse bevel gekregen tot de laatste man te blij–ven vechten. Wat een paar honderd man dan ook hadden gedaan. (Data (deels) en foto: https://longstreet.typepad.com/thesciencebookstore/2016/05/wrong-side-french-art-vichy-propaganda-posters-dunkirk-1940.html, naar: Z. Zeman, Selling the War (Orbis Press, 1978))
Latere leden van Compagnie D ‘Ox and Bucks’ als ooggetuigen in Noord-Frankrijk en Duinkerken
Eén van die ca. 300.000 ‘Tommies’ (en Franse soldaten) nu die weg konden komen uit Duinkerken en dus uit Duitse krijgsgevangenschap, was de jonge vermoeide sergeant Leslie Chamberlain. Hij wist te ontsnappen, maar niet met de rest van de Franse, Belgische en Britse troepen in de haastig bijeen-geïmproviseerde vloot over het Kanaal. Een zware, eenzame tocht door Frankrijk, de Pyreneeën en Spanje bracht hem tenslotte naar de Britse enclave Gibraltar van–waar hij in 1941 terug kon varen naar Engeland. En daar zou hij zich na een tijdje zonder doel te hebben rondgelopen, gaan verbinden aan majoor John Howards toen al beruchte Compagnie D, 2e ‘Ox and Bucks’. (P.Liddle, Interview with Leslie Chamberlain Concerning his Experiences as a Soldier During WWII, part 1, in: http://www. paradata.org.uk/article/852/related/2140, 1; voor een foto van een pagina uit een geheim rapport over zijn ontsnapping, zie http://ww2talk.com/forums/index.php?app=core&module=attach§ion=attach&attach–id=50012 (I.S.9/WEA/2/34/187)) Onder de enige honderdduizenden troepen die de oversteek over het Kanaal terug naar Groot-Brittannië in juni 1940 wél konden maken, bevond zich de 20-jarige soldaat Raymond (‘Tich’) Rayner uit Aylesbury, Buckinghamshire. Vóór de oorlog, sinds 1935, was slagersknecht Rayner al verbonden geweest aan het Britse Territorial Army en wel dienende in het Buckinghamshire Battalion ervan. Als geoefend bokser was hij van dat leger zelfs kampioen middelgewicht. Toen de oorlog was uitgebroken in septem–ber 1939, meldde Rayner zich direct en zijn bataljon had verdedigings–stellingen betrokken, omdat een Duitse aanval werd verwacht. Zover kwam het niet. Met Kerstmis van hetzelfde jaar ging het bataljon echter mee als onderdeel van de British Expeditionary Force (BEF), het steunleger, naar Noord-Frankrijk. En nu stond ‘Tich’ Rayner kleumend, moe en hongerig op een overvolle boot. Zíjn vaartuig zou niet zou worden geraakt door een van-onder een gierende Stuka-duikbommenwerper afgeworpen bom. En zodoen–de zou hij zich later eveneens kunnen aansluiten bij majoor Reginald John Howards Compagnie D der ‘Ox and Bucks’. (Naar http://www.the70th-normandy.com/raymond-tich-rayner-2/?lang=en, 3)
De 23-jarige Sergeant Raymond (‘Tich’) Rayner, veteraan van Duinkerken.
24 mei 1940: Hitler laat tanks vóór Duinkerken halthouden
Voor Duitse nazi’s en militairen vrij karakteristiek, dikwijls in blunders resul–terend geweifel en vooral onderling geruzie hadden de Engelsen respijt gegeven. Op 21 mei 1940 kreeg Berlijn te horen dat de Britten hun Expeditieleger op het Continent trachtten te evacueren vanuit diverse ha–vens aan het Kanaal. Adolf Hitler had op 24 mei zijn tanks van Legergroep A definitief bevolen op twintig kilometer van Duinkerken halt te houden na eerder advies van veldmaarschalk von Rundstedt. Ze mochten niet verder optrekken naar de Belgische kust, maar dienden naar het zuiden af te draaien. Dit alles ging tegen de wil van het merendeel van zijn generaals in. Hitler hield rekening met een eventuele nieuwe Britse landing bij Bordeaux en hij vond het drassige terrein bij Duinkerken ongeschikt voor tanks (wat juist in déze periode wel meeviel), zodat hij tijd zou verliezen, wanneer hij hen toch zou loslaten op deze havenplaats. Volgens zijn luchtmacht-adju–dant von Below betekende het Britse Expeditie Leger op dat moment niets meer voor de Führer. (Voor een korte discussie over het laten halthouden van de Duitse tanks ten zuiden van Duinkerken, zie A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 446 en n.1; D.Fraser, Knight’s Cross, 187-188; https://en.wikipedia.org/wiki/Dunkirk_evacuation; M.Domarus, The Essental Hitler. Speeches and Commentary, 733; G.Buchheit, Hitler, der Feldherr. Die Zerstörung einer Legende (Grote. Baden, 1958), 109-119; R.Collier, Duinkerken ’40. Het wonder, de schande en de glorie (Uitgeversmaatschappij ‘West-Friesland’. Hoorn, 1961), 16-21; N. von Below, At Hitler’s Side, 60-61; Christopher Ailsby, Waffen-SS. The Illustrated History, 1923-1945(MBI Publ., Comaany. Osceola, repr. 1999), 85) Die gaf voor zijn besluit echter een onverwachte, politieke reden op. Hij zou de Engelsen hebben willen ‘sparen’ om later gemakkelijker ‘vrede’ met hen te kunnen sluiten en uit ‘respect’ voor hun imperium. Hij sprak daarbij schijnbaar met eerbied over ‘de beschaving die Engeland deze wereld had ge–bracht.’ Winston Churchill vermoedde in zijn mémoires een zelfde reden voor Hitlers houding in deze periode. (M.Domarus, The Essential Hitler, 733-734; cf.G.Buchheit, Hitler der Feldherr, 116) Deze opvattingen van hun Füh–rer over Groot-Brittannië waren geheel nieuw voor de Duitse generaals. Maar het was, zo niet een bewuste leugen, dan toch een onzekere, zwenken-de houding van Hitler geweest. Ten eerste stroken de ‘pro-Britse’ uitspraken in het geheel niet met zijn uitgegeven Oorlogsdirectieve nr.13 van diezelfde 24e mei: (Wat auteur Domarus vreemd genoeg niet opmerkt, cf. M.Domarus, The Essential Hitler, 734:’This (het haltbevel) was in keeping with Hitler’s firm resolve to spare the British as much as possible.’) ’1. Het volgende doel der operaties is de vernietiging van de Franse, Engelse en Belgische strijdkrachten die zijn omsingeld in Artois en in Vlaanderen, middels een concentrische aanval door onze noordelijke vleugel (…) Het zal de missie van de Luftwaffe zijn om alle door de omsingelde strijdkrachten van de vijand gegeven weerstand te breken, de ontsnapping van de Engelse strijdkrachten over het Kanaal te voorkomen.’ (Bronvertaling naar Domarus, ibidem; onderstrepingen van de huidige auteur.) Het besluit voor het fiat dat hij Göring alsnog gaf om diens Luftwaffe de Britten op het onbeschermde strand de coup de grâce te laten uitdelen, was vooraf al genomen. (Zie o.a. D.Fraser, Knight’s Cross, 188. Daarentegen ook R.Collier, Duinkerken ’40, 20) Zijn latere, zij het amateuristitische voorbereidingen voor Operatie Seelöwe, de voorgenomen Duitse invasie (die dan werkelijk een invasie zou zijn!) en bezetting van Groot-Brittannië en de talloze bom–bardementen op Londen en andere steden, vormen enige andere argumenten tegen Hitlers vermeende ‘compassie’. (Cf. https://nl.wikipedia.org/wiki/Operatie_Seel%C3%B6we; https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Sea_Lion; G.Buchheit, Hitler, der Feldherr, 119-141; A.McKee, De slag om Normandië, 16-17). Met name de Britse 3e Divisie en vervolgens het 2e Korps onder bevel van ene generaal Bernard Montgomery hadden inmiddels rond Duinkerken een stevig, beschermend cordon kunnen leggen ten bate van hun haastig inschepende collega’s. De bevolen volgehouden verdediging van de Noord-Franse havenstad Calais was daarbij tot steun geweest met moedwillige opoffering van haar gehele Britse garnizoen. Wat eveneens flink had geholpen was de zware, maar eer–volle verdediging door de Fransen van de met vluchtende burgers volge–propte, Noord-Franse stad Lille (Rijssel). Zeven Duitse divisies werden er gebonden. Zelf de Duitse generaal Waeger had daar bewondering voor gehad en werd er prompt voor terechtgewezen door zijn meerderen. (Voor de verdediging van Lille, zie b.v.: https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Lille_(1940); https://www.labrujulaverde.com/en/2020/07/the-french-resistance-in-lille-that-saved-time-for-the-british-to-be-evacuated-in-dunkirk/; https://www.youtube.com/watch?v=lKr9WBJBW44; https://www.labrujulaverde.com/en/2020/07/the-french-resistance-in-lille-that-saved-time-for-the-british-to-be-evacuated-in-dunkirk/ ) Al met al kan worden gesteld zoals Hitler-biograaf Alan Bullock had geschreven:’De eerste van Hitlers militaire fouten zou geweldige gevolgen voor de oorlog in de toekomst met zich meebrengen.’(A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang, 446)
Ligging van Lille/Rijssel (Noord-Frankrijk) en Duinkerken/Dunkirk (België).(https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Lille_(1940)#/media/File:River_Aa_location.jpg)
21 mei – 4 juni 1940 tijdens de Duitse Blitzkrieg (Fall ‘Gelb’) door de Ardennen heen en tot aan de Noord-Franse Kanaalkust. Lille hield lang stand tegen een Duitse overmacht vanwege Franse militaire tegenstand en het Britse garnizoen te Calais offerde zichzelf op op bevel van Londen tot op 27 mei. Het hielp mede zo’n 300.000 Britse en Franse militairen en enige burgers naar Engeland te kunnen evacueren vanaf het strand van Duinkerken. Zonder hun materieel, maar deze troepen zouden de basis van het nieuwe Britse leger gaan vormen.(https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Lille_(1940)#/media/File:21May-4June1940-Fall_Gelb.svg)
De Duitse generaal der artillerie Kurt Waeger gunde Franse troepen die Lille hardnekkig hadden verdedigd nog de traditionele militaire eer van het slagveld. De verslagen Fransen mochten parade lopen voor aangetreden, in het gelid staande en saluerende Duitsers op de Grande Place. Het Duitse opperbevel was er not amused over.(Naar: https://zh-cn.facebook.com/FranceandFlanders1940/posts/4200427096749894)
Mei-juni 1940: Erwin Rommel en Hans von Luck in Noord-Frankrijk: latere tegenstanders van Compagnie D ‘Ox and Bucks’ in Normandië
Eén Duitse bevelhebber zat in Noord-Frankrijk uiteindelijk minder in zijn maag met het omstreden Führer-haltbevel van 24 mei. Generaal-majoor Er–win Rommel reorganiseerde tenminste de volgende twee dagen zijn deels gehavende 7e Pantserdivisie tijdens de Auffrischung en schreef op 26 mei aan het kanaal van Béthune, ten zuidwesten van Duinkerken, in zijn oor–logsjournaal:‘Een dag of twee zonder actie heeft een hoop goed gedaan. De divisie heeft tot op heden verloren: 27 officieren gedood en 33 gewond en 1500 manschappen gedood en gewond.’ (B.H.Liddell Hart (ed.), The Rommel Papers, 34) Tot de overlevende officieren behoorde Rommels voormalige leerling uit de vooroorlogse Reichswehr, kapitein Hans von Luck, thans bevelhebber van het 37e Gepantserde Verkenningbataljon van diens leermeesters 7e Pantser–divisie. (B.H.Liddell Hart, The Rommel Papers, 59, 69; S.E.Ambrose, Pegasus Bridge2, 18) Vanaf 6 juni 1944 zouden Britse troepen, waaronder Compagnie D ‘Ox and Bucks’ van majoor John Howard, indirect met Erwin Rommel en direct met deze jonge, maar dan zeer ervaren Hans von Luck te maken krijgen.
Wehrmacht-generaal Erwin Rommel (l.), door Hitler zelf onverwacht bevorderd tot commandant van de 7e Pantserdivisie, bevindt zich hier zegevierend in St.Valéry-en-Caux, Noord-Frankrijk op 12 juni 1940. Hij draagt reguliere militaire onderscheidingen, maar tevens een omineus, nationaal-politiek embleem: dat van de nazi-‘adelaar met hakenkruis’. Rechts naast hem (met pet en snor) staat de Britse generaalmajoor Vicor Morven Fortune, bevelhebber van de verslagen 51st Highland Division, van de British Expeditionary Force (BEF) die twee van haar drie brigades moest overgeven en in Engeland bijna geheel opnieuw worden opgebouwd. Zij zou terugkeren in Normandië en streed in de nabijheid van Compagnie D ‘Ox and Bucks’ na D-Day.(Foto: http://www.ww2today.com/12-june-1940-51st-division-captured-at-st-valery, 1)
Hoewel hij zichzelf steeds bleef omschrijven als een ‘niet-politieke soldaat’, brengt generaal-majoor Erwin Rommel hier de Hitler- of nazi-groet in plaats van de reguliere militaire groet (met de hand aan de pet) aan zijn geliefde Führer en opperbevelhebber. Die groet was nog lang niet verplicht ingevoerd voor het Duitse leger. Het is begin juni 1940 en het land is Noord-Frankrijk. Rommel kreeg het Ridderkruis bij het IJzeren Kruis die hij hier beide draagt, op 27 mei van dat jaar. Voorheen in Polen in september 1939 diende Rommel als commandant van de mobiele, gepantserde Führerbegleitbrigade, een persoonlijk escorte van Hitler aan dat front. Na de mislukte aanslag van Duitse legerofficieren op Hitler op 20 juli 1944 kwam Rijksmaarschalk Göring met het voorstel in de hele krijgsmacht de ‘Hitlergroet’ in te voeren. Hitler ondertekende de order daartoe, zie b.v. Anthony Read, Discipelen van de duivel. Hitler en zijn handlangers (Uitgeverij Balans & Uitgeverij van Halewyck (Amsterdam, 2004), 848-849.(Foto: https://www.reddit.com/r/HistoryPorn/comments/jxup45/hitler_and_rommel_during_the_invasion_of_poland/)
Hoofdstuk 4.
1933-1945: Misdadig nazi-Duitsland
‘Door het Generaal Gouvernement in Polen te creëren, volgde Hitler Ludendorffs voorbeeld. In de loop van de Eerste Wereldoorlog had (generaal Erich) Ludendorff een vergelijkbare, kortdurende struktuur onder dezelf–de naam opgezet. Hitler ging echter tijdens de veld–tocht (in Polen, september 1939) die was gericht op de uitroeiïng van de Poolse intelligentsia, de Poolse ka–tholieke geestelijkheid en de Poolse Joden, veel verder dan de maatregelen die waren geïmplementeerd door zijn voorganger. Deze stap overtrof alles wat de wereld tevoren had gezien. (Vertaald naar; Max Domarus (& Patrick Romane (ed.)), The Essential Hitler. Speeches and Commentary (Bolchazy-Carducci Publishers, Inc.. Wauconda, Illinois, USA, 2007), 279)
‘Vóór vele maanden zijn voorbijgegaan zal de kwade bende
die te lang dat ongelukkige continent heeft gedomineerd,
weggevaagd zijn. Tot dat doel is bereikt kan er geen terug-
keer naar onze normale gewoonten zijn.’
Oorlogspremier Winston Churchill als Grand Master van de
Primrose League op 1 januari 1945 tot leden der laatstge–
noemde (David Marley (ed.), The Daily Telegraph, Story of the War The Fifth
Volume: January 1st-September 9th, 1945 (Hodder & Stoughton Ltd.. London, 1946), 11)
De ‘onfeilbaar’ geachte Führer, Adolf Hitler, moet de politieke en militaire besluiten nemen, vonden de jonge piloot Leske en tientallen miljoenen Duit–sers met hem. Het resultaat was ernaar. Nationaal-socialistisch Duitsland ging een ongebreidelde expansiedrang vertonen en onnoemelijk veel leed werd over Europa (waaronder politiek neutrale landen) en Rusland (met welk land een niet-aanvalsverdrag was gesloten) gebracht door de legers en politiediensten van het zogenaamde ‘duizendjarige’ Derde Rijk. Een Duitse tegenstander van de nazi’s, Friedrich Kellner, sociaal-democraat en Justiz–inspektor bij de rechtbank in de provincieplaats Laubach, schreef op 28 juni 1941 in zijn geheime dagboek: ‘Steeds hetzelfde liedje. Het is ons allemaal gelukt. Dus gaan we vrolijk verder. Zonder plichtplegingen wordt de hele wereld met oorlog overgoten, omdat het nu eenmaal soepeltjes verloopt. Dát is de Duitse mens. Geen enkel gevoel voor het lot van andere volkeren. De hele wereld kan verwoest worden, als hij -de heerlijke Germaan- maar over de puinhopen mag heersen.’ (Friedrich Kellner, Vernebelt, verdunkelt sind alle Hirne. Tagebücher 1939-1945 (Wallstein Verlag GmbH. Göttingen, 2011), vertaling naar Laura Starink, in: NRC Handelsblad vrijdag 13 januari 2012, 6)
Friedrich Kellner (1885-1970), sociaal-democraat en inspecteur van justitie (1933-1945) te Laubach, Duitsland. Foto uit 1934.(https://en.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Kellner)
Behalve miljoenen Russische krijgsgevangenen, tienduizenden in 1942 uit–gehongerde Grieken, honderdduizenden politieke en ‘staatsgevaarlijke’ bur–gergevangenen in concentratiekampen en gevangenissen en behalve tiendui–zenden stedelingen onder door de Duitsers begonnen terreurbombardemen–ten in Europese landen (Guernica, Warschau, Rotterdam, Coventry, Londen) werden daarenboven vanwege een opgezweept antisemitisme en uitzinnige rassenwaan tot aan het einde van de oorlog stelselmatig zo’n zes miljoen Jo–den en honderdduizenden Roma’s en Sinti, Polen, Russen en Oost-Europea–nen door Duitsers en hun buitenlandse handlangers in het kader van Hitlers Weltanschauung beestachtig vermoord, achter de brede rug om van ‘keurige’ militairen als veldmaarschalk von Rundstedt en Erwin Rommel (‘Ik ben mij van geen schuld bewust. Ik heb slechts mijn vaderland gediend mijn hele le–ven lang.’) en diens ijverige leerling Hans von Luck. Behalve ‘het vader–land’, werd natuurlijk tegelijkertijd de verderfelijke Duitse nazi-partij en -ideologie van Hitler gediend, hoe diep de militairen hun hoofd ook in het zand wilden steken. (https://www.degruyter.com/document/doi/10.1524/mgzs.1976.20.2.123/pdf, doc., 156) Over grootschalige Duitse moordpartijen op Joden schreef nazi-propaganda–minister Goebbels begin maart 1944 zelf onverholen in zijn dagboek:’Stalin maakt er zich gemakkelijker vanaf. Hij heeft de generaals die ons heden in de weg staan op tijd laten doodschieten. (…) Alleen in de Jodenkwestie hebben wij zo’n radicale politiek bedreven. Zij was juist en heden plukken wij er de vruchten van. De Joden kunnen ons geen schade meer aanrichten.’ (R.G.Reuth (uitg.), Joseph Goebbels Tagebücher, Bd.5 (2000), 2010. Goebbels ‘vergeet’ te melden dat grootschalige moord niet alleen ‘in de Jodenkwestie’ werd bedreven. Eigen eerste-uurs nazi-leden, de gehele top van de SA, werd in de zgn. ‘Nacht van de Lange Messen’ (30 juni-2 juli 1934) ten gevolge van een verzonnen ‘Putsch’ van SA-leider Röhm koudweg vermoord door Himmlers SS, zie b.v.: https://www.ensie.nl/redactie-ensie/nacht-van-de-lange-messen) Op 26 mei 1944 in een rede voor Duitse generaals en officieren ging Hitler wederom te keer tegen ‘de Joden’ die volgens hem zowel ‘schuld aan de Tweede Wereldoorlog’ als zelfs ‘die Ausrottung des deutschen Volks’ als ‘programma’ zouden hebben gehad. Twee volkomen onzinnige beweringen. Onmiddellijk daarna herhaalde hij er nog eens wat hij op 30 januari 1939 al openlijk in de Duitse Rijksdag had gezegd: dat ‘het Jodendom’ zou worden ausgerottet als het een oorlog zou aanvangen. Zijn gehoor van Wehrmacht-officieren had er wederom luide bijval voor gegeven. De morele medeverantwoordelijkheid van de Duitse Wehrmacht voor Jodenvervolging en -vernietiging was daarmee eens te meer naar voren gekomen. (Hans-Heinrich Wilhelm, Hitlers Ansprache vor Generalen und Offizieren am 26. Mai 1944, in: https://www.degruyter.com/document/doi/10.1524/mgzs.1976.20.2.123/pdf, 156 met n.76 en vgl. ibidem, n.77 en 94)
26 mei 1944: Hitler sprak tot Wehrmacht-officieren over vernietiging der Joden en hier lopen op dezelfde dag na aankomst in Vernichtungslager Auschwitz II-Birkenau Joodse vrouwen en kinderen afkomstig uit Hongarije direct door naar een gaskamer van het kamp. Coll. Yad Vashem, Israel. (https://www.annefrank.org/nl/anne-frank/verdieping/wat-is-de-holocaust/)
De Duitsers (en Japanners) voerden geen ‘gewone’ oorlog. Zij voerden een meedogenloze crimineel-ideologische oorlog.(Zie ook: https://en.wikipedia.org/wiki/War_crimes_of_the_Wehrmacht)
De oorlog is net begonnen: op 9 september 1939 werden ca. 300 Poolse ontwapende krijgsgevangen en van het Opper-Silezische 74e Infanterieregiment misdadig geëxecuteerd door Duitse militairen van het 15e Gemotoriseerde Infanterieregiment der 26e Gemotorieerde Infanteriedivisie onder bevel van kolonel Walter Wessel bij Ciepielów, Mazovia in Polen. Deze daders waren géen Waffen-SS’ers. (Cf. https://en.wikipedia.org/wiki/Walter_Wessel; https://www.xwhos.com/person/walter_wessel-whois.html; https://twitter.com/ipngovpl_eng/status/1171358136357261312?lang=de) (Foto: https://en.wikipedia.org/wiki/War_crimes_of_the_Wehrmacht)
‘Alleen in de Jodenkwestie hebben wij zo’n radicale politiek bedreven.’ (Rijksminister van Volksvoorlichting en Propaganda, Dr.J.Goebbels, Tagebücher, Bd. 5 (2000), p.2010 (März 1944). In 1941 werd deze foto clandestien genomen op de Joodse begraafplaats aan de Okopowastraat te Warschau, Polen. ‘Wir fahren nach Polen um Juden zu versohlen’ stond ook in 1939 op een Duitse troepentrein. Joden in de door de Duitsers gebombardeerde en bezette stad Warschau werden moedwillig bijeengedre–ven in een afgesloten ghetto dat overvol raakte. Talrijke mensen stierven er van honger en ontbering. Vele overlevenden werden afgevoerd naar een nazi-vernietigingskamp, zowel vóór als na de grote Joodse gewapen–de opstand in het ghetto die duurde van 19 april tot 16 mei 1943.(https://en.wikipedia.org/wiki/German_war_crimes#/media/File:Warsaw_ghetto_-_infant_corpse.jpg)
1941: Poolse Joden werden aanvankelijk in het ghetto van Warschau moedwillig uitgehongerd door de Duitsers.(https://rarehistoricalphotos.com/daily-life-warsaw-ghetto-1941/)
Holocaust-herinneringsbord. Sophienstraße 28/29, Berlin-Mitte.Max Dessauer (Berlijn, 24 april 1872, werd gedeporteerd naar Auschwitz op 4 maart 1943. Hij was gehuwd Paula Adler (Heubach bij Fulda, 14 september 1893) die ook naar Auschwitz werd gedeporteerd op 1 maart 1943. Hun dochter Anneliese Esther Dessauer (Berlijn, 14 oktober 1921) werd op 2 maart.1943 evenens naar Auschwitz gedeporteerd. Frieda Rosenthal (Wirsitz/provincie Posen [Wyrzysk/Polen], 29 juli 1885) werd op 24 juni 1942 naar Maly Trostinez gedeporteerd. Zij werden door nazi’s vermoord, omdat ze Joods waren. (https://www.gedenktafeln-in-berlin.de/nc/gedenktafeln/gedenktafel-anzeige/tid/juedische-hausbewohn/)(Eigen foto, april 2014)
Twee zogenaamde Stolpersteine (struikelstenen) in het trottoir ingelegd bij de uitgang van het historisch winkel-en wooncomplex Die Hakeschen Höfe in Berlijn.De Duitse kunstenaar Gunter Demnig (Berlijn, 1947) bedacht dit Europees gedachtenisproject en voert het zelf sinds 1992 uit. Hij citeert met instemming een scholier: ‘Man fällt nicht über die Stolpersteine, du stolperst mit dem Kopf und dem Herzen’ (‘Men valt niet over de Struikelstenen, je struikelt met je hoofd en je hart’). Er kwam enorm veel aandacht voor dergelijke stenen, ook in ons land.(Eigen foto, april 2014)
Het Holocaust-Namenmonument aan de Weesperzijde in Amsterdam is ontworpen door de Amerikaanse architect van Pools-Joodse komaf, Daniel Libeskind.Het bevat 102.000 Joodse, Roma- en Sinti–namen vandoor de nazi’s omgebrachte mensen. Onder deze die van de Joodse cellist Philip Samuel Vlessing uit de Badhuisstraat 33 in Haarlem. ‘Flip’ Vlessing kwam zinloos om in dwangarbeiderskamp Sakrau, Opper-Silezië. Hij was enige broer van de pianolerares van de auteur, Jeanette (‘Netty’) Vlessing uit IJmuiden die zelf door onderduik in Friesland de oorlog over–leefde. Flips echtgenote, Rachel Vlessing-Viskoper, geboren in Den Haag, dook onder, werd toch opgepakt, kwam terecht in strafbarak S in doorgangskamp Westerbork en werd door de nazi’s even zinloos vermoord in Auschwitz II-Birkenau. Ook haar naam wordt op dit monument niet vergeten. (Eigen foto, 2021)
Cellist Philip (‘Flip’) Samuel Vlessing uit IJmuiden, als gehuwd man woonachtig in Haarlem. Werd naar kamp Westerbork vervoerd en vandaar op transport in een trein naar Auschwitz. Hij moest onverwacht uitstappen in Cosel in Opper-Silezië, Polen. Als Joods dwangarbeider kwam hij om in of bij Durchgangslager Sakrau in Opper-Silezië op 30 april 1943. Waarschijnlijk is hij aan ziekte en ontbering gestorven. Zijn graf is onbekend.(Foto: IJmuider Courant, 30 mei 1934, 7)
‘Vergeet het nooit, weert de oorlog af, behoedt de vrede.’: Holocaust-herinneringsbord bij het voormalige Jüdisches Altenheim aan de Große Hamburger Straße, Berlijn-Mitte, Duitsland. 55.000 Joden van alle leeftijden uit Berlijn werden van hieruit weggevoerd en vermoord.(Eigen foto, april 2014)Op een gymnasium in Hamburg was dr. Drude docent klassieke talen. Zijn leerling Werner Burckhard, één van de 27 in de klas, getuigde van de oor-logsjaren vóór 1943 dat de leraar in die nazi-omgeving ostentatief democraat bleef. Als er van het Latijn naar het Duits moest worden vertaald, schreef Drude op het bord: Dr. Gobelius. De leerlingen hadden gniffelend door: dat staat voor nazi-propaganda-minister dr. Josef Goebbels. Er waren voorts twee vaste Latijnse zinnen, in vertaling: ‘Er liegt iemand’ en ‘Dr.Gobelius liegt altijd’. (Mogelijk: aliquis est mendacem; doctor Gobelius semper mendacem est.) Burckhard: ‘Die dr.Drude gaf ons iets dat ons hielp die tijd door te komen. Een soort mense–lijk gevoel.’ Docent Drude speelde met zijn leven, maar…werd nooit verra–den. Leerling Werner Burkhard moest daarna verplicht bij de Hitlerjugend intreden en werd met vele jongeren uit Hamburg naar Zuid-Duitsland geëva–cueerd, kwam in 1943 terug in Hamburg en werd op 15-jarige leeftijd als militair bij luchtdoelartillerie ingedeeld. In 1944 werd hij door de Britten krijgsgevangen genomen. Volgens hem trachtten de Duitse ouderen het verleden te ontkennen, werden Nazi-leugens indertijd geloofd en na de oorlog leugens ter hand genomen om onplezierige waarheid over het na–zisme weer te ontkennen. (Werner Burckhard, in: Studs Terkel, ‘De Goede Oorlog’ (Uitg. L.J.Veen b.v.. Utrecht/Antwerpen, 1985), 147-148; https://books.google.nl/books?id=tg4KilgfNY4C&pg=PT315&lpg=PT315&dq=dr+drude+hamburg&source=bl&ots=iG0-fqnrLV&sig=ACfU3U3i (Engelse versie).)
Ook Duitse burgers kónden al vroeg op de hoogte van Duitse slachtpartijen in verre streken zijn gekomen, zoals een aantekening in het oorlogsdagboek van jurist Friedrich Kellner uit Laubach bewijst. Deze meldt in oktober 1941 dat een (Duitse) soldaat getuige was van gruweldaden in Oost-Polen waar naakte Joden opgesteld vóór een kuil door collaborerende Oekraïeners in het achterhoofd werden geschoten op bevel van de SS. Dood of gewond, de kuil werd dichtgestort. Zelfs de beulen kre–gen er ‘zenuwinzinkingen’ van. Kellner:‘Voor een fatsoenlijke Duitser is het onbevattelijk, dat niemand de klopjacht van de Hitler-bandieten een halt toeroept.’ (Voor kennis van de Duitse burgerij van nazi-misdaden, zie b.v. Robert Gellately, Pal achter Hitler. Openheid en onderdrukking in nazi-Duitsland (Sdu Uitgevers. Den Haag, 2001), passim)
Het internationale oorlogsrecht werd vanaf het begin geschonden door de Duitse partijleider, rijkskanselier en (sinds 19 december 1941) zelfbenoemde opperbevelhebber van het leger, Adolf Hitler. Over het verleggen van zijn westgrens had hij bovendien publiekelijk gelogen. Dát tenminste moet iede–re Duitse officier hebben beseft. De gekozen leider van het Duitse volk, ‘be–vriend staatshoofd’ van Europese staten van vóór de Tweede Wereldoorlog die volgens een Duitse tijdgenoot al vóór die oorlog ‘moordde met woorden’ in populistische preken en met gewelddadige rethoriek, had toen reeds bevolen:‘Binnen vier jaar moet de Duitse economie gereed zijn voor een oorlog.’ (R.Bessel, Nazism and War, 49) Na zijn aantreden als Duits leider had Hitler eens aan zijn generaals verklaard: ‘Ich bin der Krieg selbst!’ (Citaat naar: Franz Gockel, La porte d’enfer. Omaha Beach 6 juin 1944 (Éditions Hirlé. Strasbourg, 2004), 18)
En de Wehrmacht wérd gereedgemaakt, niet voor een defensieve, maar een duidelijk offensieve ‘verdedigings’-oorlog. Niet voor niets heette de krant van propagandaminister Goebbels al vóór de oorlog ‘Der Angriff’. Tegen nog voorzichtige Wehrmacht-generaals sneerde de cynische Führer die na Polen de westelijke staten militair wilde uitschakelen om Groot-Brittannië te kunnen bedreigen, met een blokkade isoleren, aan- of binnenvallen: ‘Schending van de Belgische en Hollandse neutraliteit heeft geen betekenis! Geen mens vraagt daarnaar, wanneer we hebben gewonnen!’ (Citaat naar P.Kok, De Duitse aanval en de Grebbelinie, in: Bunschoten Bezet-Bevrijd, 1940-1945, 32) Dat zijn politieke en mi–litaire doelen álle middelen, inclusief volkomen immorele en onmenselijke, heiligden, had Hitler trouwens eerder voor de aanval op Polen aan legeroffi–cieren openlijk duidelijk gemaakt. Het veldleger was naderhand op last van Hitler en het Oberkommando der Wehrmacht Heinrich Himmlers SS-organi–satie behulpzaam bij het voorbereiden en uitvoeren van wreedheden tegeno–ver met name miljoenen joden, duizenden ‘zigeuners’ en honderdduizenden politieke gevangenen in Rusland, Polen en elders in Europa. ‘Wir fahren nach Polen um Juden zu versohlen’ hadden Duitse soldaten eind 1939 op de buitenzijde van één hunner vertrekkende militaire treinen geschreven. Van–uit Nederland werden nog op 19 mei 1944 een enkele dagen eerder opgepak–te groep van 245 Roma en Sinti op transport gesteld naar Auschwitz II-Bir–kenau waar de meesten zinloos werden vermoord. Wie zou daarnaar vragen, als de nazi’s en hun Wehrmacht hadden gewonnen? (J.Dankers en J.Verheul, Bezet gebied dag in dag uit. Nederland en Nederlands-Indië in de Tweede Wereldoorlog. Een chronologisch overzicht (Prisma Pocket 2524.Utrecht/Antwerpen, 1985), 111 en cf. https://nl.wikipedia.org/wiki/Settela_Steinbach)
Het negenjarige ontgoochelde, behoofddoekte Limburgse meisje Anna Maria (‘Settela’) Steinbach, lid van de Sinti-familie van de Roma, steekt op een contemporaine film (opgenomen door de Joodse filmer Rudolf Breslauer in doorgangskamp Westerbork) haar hoofd nog uit een deuropening van een goederenwagon die was volgestouwd met nog 73 ongelukkige personen. Settela keek naar de hond (van kampcommandant Gemmeker?) op het perron tot haar moeder haar terugriep.. Zij is een wereldwijd symbool voor door nazi’s vervolgden en weggevoerden geworden, al ging men er jarenlang vanuit dat zij een Joods meisje was. Voor de speurtocht naar haar identiteit, cf.: https://nl.wikipedia.org/wiki/Aad_Wagenaar_(journalist))(Foto naar: https://www.bieos-omroep.nl/2archief2/settela-eik/
Al twee maanden na de door nazi’s georganiseerde grootschalige anti-Joodse Reichskristallnacht van 8 op 9 november 1938 maande opper–bevelhebber Walter von Brauchitsch in een trainingsdirectief ervoor te zorgen dat ‘de zuiverheid van de nationaal-socialistische denkbeelden’ bij Duitse officieren ‘onovertrefbaar’ zou moeten zijn. (D.Fraser, Knight’s Cross, 131; cf. https://nl.wikipedia.org/wiki/Walther_von_Brauchitsch.) Von Rundstedt als veldmaarschalk putte zich zelf zo laat als maart 1944 nog uit zijn eeuwige trouw aan opper–bevelhebber en nazi-Führer Hitler te hernieuwen. Veldmaarschalk Rommel, hoewel in de naoorlogse literatuur soms ‘niet anti-Joods’ genoemd, onder–schreef evenwel openlijk de door Hitler steeds aangekaarte zogenaamde ‘Joodse kwestie’, vond mét von Brauchitsch al in december 1938 dat de moderne Duitse soldaat ‘gereed moest zijn om voor nieuwe politieke denkbeelden te vechten’ en ‘politiek’ moest zijn en deed jaren later eveneens een even onthullende mededeling:’De Duitse Wehrmacht is het zwaard van de nieuwe Duitse visie op de wereld.’ En díe laat zien hoezeer óok hij een politieke soldaat was, niet alleen militair ‘patriot’. En dus me–deschuldig aan het in stand houden van het Duits nazisme, c.q. Hitlers mis–dadig-ideologisch gemotiveerde politiek. De 26-jarige Joods–Hongaarse Lieutenant George Lane (nom de guerre van György Lányi) van het Britse Nr.10 Interallied Commando, 3 Troop (verzamelen van inlichtingen) werd op 18/19 mei 1944 op een strand bij de plaats Ault in het Pas de Calais gearresteerd tijdens uitvoering van de kleinschalige Operatie Tarbrush.
Op 18-19 mei 1944 diende op het strand van het Noord-Franse Ault een Britse Commando-eenheid afgezet met dinghies (rubberboten) in het geheim inlichtingen over het strand en Duitse mijnen te verzamelen. Het liep fout, maar in zoverre goed af dat de mannen in Duitse kampen terecht kwamen en overleefden. Hitler en zijn OKW hadden immers eerder sinds 18 oktober 1942 formeel onmiddellijke executie geëist voor achter de linies opererende geallieerde Commando’s, luchtlandingstroepen en ‘saboteurs’, gekleed in uniform of niet.(https://www.tripadvisor.nl/Tourism-g1315160-Ault_Somme_Hauts_de_France-Vacations.html#/media/1315160/’437505539′:p/?focusedIndex=2)
Volgens Hitlers misdadige Kommandobefehl opgedragen na de Britse Commando-raid op het Kanaaaleiland Sark in 1942 had luitenant Lane ter plekke geëxecuteerd moeten worden als ‘saboteur’. (Cf. Eric Lee, Operation Basalt: The British Raid on Sark and Hitler’s Commando Order (The History Press. The Mill, Brimscombe Port, Gloucestershire, 2016) Dat gebeurde níet (en zou mogelijk vanwege Rommels latere protectie ook niet gebeuren). Lane hield zijn ware afkomst, identiteit en beheersing van het Duits steeds verborgen. De volgende dag bij de zich vriendelijk gedragende veldmaarschalk Rommel in La Roche-Guyon gebracht ter ondervraging (de ‘invasie’ was immers aanstaande!), bracht de Britse militair onder een kop thee naar voren dat de Duitsers zich onder andere door de behandeling van Joden niet erg geliefd hadden gemaakt in Engeland. Dat de veldmaarschalk daarom niet moest rekenen op een samenwerking met Engeland tegen Rusland die hij zei voor te staan. ‘Ieder land heeft zijn Joden’, had de ‘humane’ Erwin Rommel toen aan George Lane geant–woord, ‘die van ons zijn anders dan die van jullie.’ Daar viel zowel weinig mededogen als een voortwoekerend antisemitisch ressentiment uit te destilleren, hoewel hij in Noord-Afrika in 1943 nog tegen stafleden had geopperd dat ‘dat gedoe met de Joden enzovoorts’ diende op te houden om het politiek (-militair) beter te kunnen volhouden tegen bovenal de westerse Geallieerden. Zijn hardleerse vrouw Lucie zag het later liever anders:‘Hij was tijdens zijn loopbaan altijd soldaat en nooit politicus.’ (Rommels denkbeelden geciteerd naar D.Fraser, Knight’s Cross, 131-132; Guido Knopp, Hitlers Krieger, [15] en vgl. 52-54 over Rommels ‘naïviteit’ in politieke zaken. Voor Rommels onderhoud met lt. Georgi Lanyi/George Lane zie b.v. D.Fraser, Knight’s Cross, 479-481; D.Parry, D-Day, 6.6.44, 71-73. Zie voorts: https://en.wikipedia.org/wiki/George_Lane_(British_Army_officer). Voor het beruchte Kommandobefehl, zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Kommandobefehl. Voor Commando-operatie Tarbrush, zie nu: James Owen, Commando: Winning World War II Behind Enemy Lines (Abacus, Little, Brown Book Group, London 2012-2014), Ch. 13: TARBRUSH en voor de landing bij Ault zie ook: https://www.commandoveterans.org/GeorgeLane10Commando. De uitspraak van Rommels vrouw in G.Knopp, ibidem, 17)
Luitenant George Lane (MC), Nr.10 Interallied Commando, 3 Troop. Zou na de oorlog worden gepromoveerd tot kolonel. Was in 1943 in Engeland gehuwd met de entomologe Miriam Rothschild.(https://www.commandoveterans.org/GeorgeLane10Commando)
De verliezende Hitler was in maart 1944 qua meedogenloze nazi-houding in de strijd en betoonde trouw van zijn militairen zeer ontevreden over som–mige generaals en zijn falende luchtstrijdkrachten en luchtafweer geweest, maar níet over zijn nazi-zeesoldaten:’Zeer tevreden is de Führer met de po–litieke houding van de marine. Niet alleen (admiraal) Dönitz zorgt hier voor voor–beeldige politieke overdracht, ook (admiraal) Raeder heeft dat vroeger gedaan.’, zo schreef Rijkspropagandaminister Goebbels. (R.G.Reuth (uitg.), Joseph Goebbels Tagebücher, Bd. 5 (2000), 2010:‘Sehr zufrieden ist der Führer mit der politischen Haltung der Marine. Nicht nur Dönitz sorgt hier für einwandfreie politische Ausrichtung, auch Raeder hat das früher getan.’) Kortom, een politieke, nazi-gezinde houding van álle Duitse militairen werd door de Rijksleiding verwacht.
Een typisch nazi-boek uit 1938. Dr.med. Richard Donnevert (1896-1970), tandarts, was een Duits politicus voor de nazi-partij en lid van de SS in de rang van Oberführer. Hij werkte in het kantoor van Hitlers plaatsvervanger Rudolf Hess tot 1940. Daarna voorgedragen door Richard Heydrich tot Gauleiter in Sudetenland, meer speciaal om een oogje te houden op zijn nieuwe meerdere, Konrad Henlein. Deze was een Sudeten-Duitse nazi-politicus die echter de steun van Hitler genoot. Henlein manipuleerde dr. Donnevetter weer uit diens functie in december 1942. Met weinig meer om handen in de SS, ging de tandarts stevig(er) aan de drank. Wat een man met zijn professionele achtergrond met een onderwerp als de Wehrmacht aan moest? Het Duitse leger werkte kennelijk graag mee, gezien de lange lijst bijgevoegde militairen. Zichtbaar zou gemaakt zijn ‘hoe de verdedigingskracht van het Duitse volk in een totale staat van verdediging door de nauwste samenwerking van alle <nazi->partij-, leger-, en staatsburelen tot het uiterste kan worden verhoogd’. Die zogenaamde‘verdediging’ werdin werkelijkheid een reeks ongehoorde Duitse aanvallen opstaten én op onschuldige bevolkingsgroepen als Joden, Sinti, Roma, ‘asocialen’, homosexuelen, Jehova’s Getuigen, de geestelijkheid, Vrijmetselaars en anderen.(https://www.abebooks.com/servlet/BookDetailsPL?bi=30091641530&searchurl=sortby%3D17%26tn%3DWehrmacht%2Bpartei&cm_spcf., en cf. https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Donnevert)
Nog in 1944 had Hitler erkend dat weinig Wehrmacht-leiders ‘nationaal-so–cialisten’ waren. (I.Kershaw, Hitler 1936-1945. Nemesis, 644; voor dit wantrouwen jegens zijn officieren vgl. ook: A.Bullock, Hitler. Leven en ondergang van een tiran, 50) Ook als er sprake was van officiële niet-partijgebondenheid en zelfverklaarde ‘politieke onverschilligheid’ bij Duitse militairen van welke rang ook, waren zij toch tenminste moreel me–deschuldig aan de nazi-misdaden. Op de eerste plaats hadden alle militairen sinds 1934 trouw gezworen aan Adolf Hitler als persóon.
Duitse officieren van de Kriegsmarine (zwarte uniformen) , Luftwaffe (de man rechts vooraan met vleugelsymbool op de revers) en Heer (b.v. tweede rij, derde van rechts) brengen hier in Frankrijk in 1941 met gestrekte arm de nazistische zgn.’ Hitlergroet’ in plaats van de reguliere militaire groet. Dit was in 1941 een vrijwillig gebaar; de militaire groet werd pas in 1944 in het leger vervangen door de ‘Hitlergroet’. Vooraan op de rug gezien: admiraal Karl Döniz, door Hitler in april 1945 per testament benoemd tot diens opvolger als staatshoofd en opperbevelhebber van het leger. Het zegt iets over mans loyaliteit. Coll. Bundesarchiv Bild 101II-MW-401.(https://en.wikipedia.org/wiki/Myth_of_the_clean_Wehrmacht#/media/File:Bundesarchiv_Bild_101II-MW-401, )
Op de tweede plaats waren in nazi-Duitsland Führer, staat, volk en de Nati–onal Sozialistsche Deutsche Arbeiter Partei (NSDAP) theoretisch één. De Gauleiter van de stad München, Adolf Wagner, sprak desbetreffend luid en duidelijk op 5 september 1934 een proclamatie ter vervanging van Hitler zelf uit in de Luitpoldhalle op de nazi-Reichsparteitagsgelände bij Neuren–berg: ’Wie kan ontkennen dat de Nationaal Socialistische Beweging de al–machtige meester over het Duitse Rijk is geworden? De bekronende glorie van deze politieke ontwikkeling wordt symbolisch uitgedrukt in het feit dat de strijdkrachten (de Wehrmacht) van het Derde Rijk het souvereine sym–bool van de Beweging (d.w.z. het hakenkruis) heeft aangenomen; in het feit dat de Führer (leider) van de Partij is gekozen tot staatshoofd van de Duitse natie en de Wehrmacht en het bestuur van het Rijk vervolgens aan hem een eed van trouw aflegden. Zodoende zullen wij welke pogingen ook tot het aanzetten van gewelddadige handelingen tegen het leiderschap van de Na–tionaal Socialistische Beweging en van het Rijk neerslaan en in de kiem smoren, ongeacht van wie zij afkomen!’ (Vertaald naar: Max Domarus (ed. Patrick Romane), The Essential Hitler. Speeches and Commentaries (Bolchazy-Carducci Publishers, Inc.. Wauconda, Illinois USA, 2007), 308)
Sinds 16 maart 1935 ontving das Heer, de Duitse landmacht binnen de Wehrmacht als opgericht door Adolf Hitler, bovenstaand embleem: Rijks-adelaar bovenop nazi-hakenkruis.(https://nl.wikipedia.org/wiki/Heer_(Wehrmacht))
De Duitse Rijksadelaar bovenop het nazi-hakenkruis, algemeen insigne der Wehrmacht gedragen i.a. op het feldgrau-uniform tijdens de Tweede Wereldoorlog.(https://nl.dreamstime.com/ww-de-duitse-militaire-insignes-van-wehrmacht-image122446542)
Generaal Erwin Rommel (1891-1944) voorzien van Wehrmacht-insignes op pet en borst. De man is zelfs lijfwacht van nazi-leider Adolf Hitler geweest. Noemde zichzelf desondanks ‘geen politieke soldaat’.
Adolf Wagner (1890-1944), nazi-Gauleiter van München, nazi-minister van binnenlandse zaken van Beieren, Zuid-Duitsland.(https://en.wikipedia.org/wiki/Adolf_Wagner)
Bij het immense nazi–Reichparteitagsgelände te Neurenberg ligt op deze plattegrond bij nr.4 (links bovenaan) de Luitpoldhalle.(https://en.wikipedia.org/wiki/Nazi_party_rally_grounds#/media/File:Karte_Reichsparteitagsgelände_Nürnberg_1940.png)
Dát werd begin augustus 1944 nog maar eens bevestigd door de onmense–lijke, theatrale nazi-rechter van het Volksgericht, Roland Freisler, die daar–om de niet-partijgebonden Wehrmacht-generaal Helmuth Stieff, een sa–menzweerder tegen Hitler die oneervol uit de Wehrmacht was gezet, ge–makkelijk, maar onheus kon beschuldigen na de aanslag op Hitler van 20 juli 1944 van het breken van diens ‘eed van trouw van een nationaalsocialistis–che <officier/–generaal>’. (Voor de voormalige communist Roland Freisler die erg zijn best had moeten doen geloofwaardig bij Hitler en andere hoge nazi’s over te blijven komen, zie recent: Guido Knoppp, Hitlers Hitmen (Repr. Sutton Publishing Limited. Chalford, Stroud, Gloucestershire, 2007), Ch.5: The Hanging Judge, [207]–243.) Stieff zelf had als niet-nazi ‘slechts’ op Hitler als hoofd van staat en opper–bevelhebber gezworen. Toen hij eindelijk doorkreeg waar de oppernazi fei–telijk voor stond, legde hij zijn militaire functie niet openlijk neer, pleegde geen suïcide, vluchtte niet, dook niet onder en was nooit van plan geweest Duitse territoriale ver- en heroveringen te herzien in overleg met de gealli–eerden in ruil voor ‘vrede’ met Duitsland onder een nieuw, niet-nazi be–wind. Stieff trachtte zélf Hitler te doden, maar schrok er weer voor terug; hielp wel de laatste aanslagpleger, graaf von Stauffenberg, aan diens explo–sieven en werd na marteling en een schijnproces op bevel van Hitler opge–hangen in Berlijn. (Cf. https://nl.wikipedia.org/wiki/Helmuth_Stieff;
R.Manvell en H.Fraenkel, Het Juli komplot (H.J.Paris. Amsterdam, 1965), 179-180 over Freisler: ‘Hij bezwoer dat Duitsland en de Führer voor alle weldenkende Duitsers één waren.’. Cf. Richard Bessel, Nazism and War (London, 2004), 118:’That the Wehrmacht had surrenderd itself to Hitler and Nazi ideology, had willingly engaged in a war of racial extermination and had abandoned moral responsibility and military rationality would leave it no choice in the end but to fight for a criminal and vastly destructive lost cause.’)
Generaal-majoor Helmuth Stieff (1901-1944) werd op 8 augustus 1944 geëxecuteerd in de Plötzensee–gevangenis in Berlijn wegens ‘hoogverraad’. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Helmuth_Stieff)
Roland Freisler, (vóór de buste van Hitler die hem had benoemd) opent een zitting van het nazi-Volksgericht aan Bellevuestraße 15 in Berlijn n.a.v. de bomaanslag op Hitler van 20 juli 1944. Achter het hakenkruis achter hem was een filmcamera opgegesteld.‘Heden is het meer waar dan ooit: gerechtigheid is wat ook maar het Duitse volk van dienst is.’. Zo’n 5000 personen werden door deze fel nazistische, gewetenloze rechter gevonnist in de oorlog. 90% van dezen werd door hem ter dood veroordeeld. Terwijl de voormalige advocaat Hitler hielp het binnenlands front rustig te houden, werd hij in feite door zijn Führer (en andere hoge nazi’s!) veracht. ’Die bolsjewist? Geen sprake van!’, had Hitler geroepen, toen hem werd voorgesteld rechter Freisler als nieuwe minister van justitie aan te stellen. Freisler had in de 1e Wereldoorlog vastgezeten in een Russisch kamp en was daar weliswaar tot een ‘commissaris’ aangesteld, maar géen tot een bolsjewisme bekeerde Duitser geweest. ‘Razende Roland’ Freisler was op 3 februari 1945 in Berlijn getroffen door een bomscherf bij een Amerikaans bombardement, toen hij een schuilkelder trachtte te bereiken vanuit zijn gerechtsgebouw. Hij bloedde ervóór dood, minder dan 24 uur na zijn laat–ste uitgedeelde doodvonnis. Coll. Bundesarchiv Bild 151-39-23; Wikimedia Commons (CC BYSA-3.0).(https://kunst-en-cultuur.infonu.nl/geschiedenis/153107-freisler-berucht-nazi-rechter-en-het-volksgerichtshof.html)
In het Westeuropese geval had Duitsland aan de neutralen niet vooraf de oorlog verklaard, voordat het die landen onverhoeds overviel en bezette onder het doorzichtige mom van ‘voorgenomen’ Britse aanvallen op o.a. het economisch belangrijke Duitse Ruhrgebied en ‘ter bescherming van’ de be–treffende bevolkingen die niettemin door Duitse vliegtuigen werden gebom–bardeerd. Zij begonnen -naar eigen zeggen in een in mei 1940 afgeworpen vlugschrift- een oorlog tegen het neutrale Nederland ‘om de oorlog te beëindigen’… (Voor een geschiedenis van de Duitse nazi-partij, nazi-Duitsland en haar misdaden, zie b.v. The Judgment : The Nazi Regime in Germany (Avalon Project, Yale Law School, in: https://avalon.law.yale.edu/imt/judnazi.asp)
‘Wij zijn gekomen om de oorlog te beëindigen en de vrede van Europa voorgoed te verzekeren.’ Door de Luftwaffe vanaf 10 mei 1940 boven Nederland uitgestrooid zelfrechtvaardigingsbiljet. Schuld aan deze oorlog zouden ‘de Engelschen en Joden, die sedert eeuwen de wereld beheerschen’’. Het ging Hitler, zo had hij zelf verklaard, in feite om de exclusieve Duitse macht in in ieder geval Europa. Na drie dagen werd Rotterdam gebombardeerd. In zijn testament van april 1945 gaf Hitler ‘het Jodendom’ alsnog de schuld van de oorlog. Coll. NIOD, Amsterdam.(https://www.NL-AsdNIOD_560_0393_00001.jpg)
Het nergens precies gedefiniëerde, maar onberekenbaar opportunistische, extreem-nationalistische, racistische, fel antisemitische, strijdlustige en ui–terst gewelddadige en inhumane nationaal-socialisme dat Adolf Hitler voor–stond was, zoals zijn partijsecretaris, Martin Bormann, het eens aan diens jonge zoon had uitgelegd, kortweg ‘de wil van de Führer’. De door Hitler in het bezette Nederland als zijn plaatsvervanger geïnstalleerde, koele Oosten–rijkse nazi-advocaat dr. Arthur Seyss-Inquart, Reichskommissar für die be–setzten niederländischen Gebiete, sloot in de Ridderzaal van het Haagse Binnenhof diens inauguratierede (in het Duits) op 29 mei 1940 af met de volgende kenmerkende woorden:‘En het is voor ons, gelijk iedere thans le–vende Duitser, het hoogste geluk om de uitvoerder van de wil van de Führer en daarmee van de geschiedenis te zijn. Sieg Heil!’ (H.J.Neuman, Arthur Seyss-Inquart, 140) In de geest van de ‘wil van de Führer’ konden Hitlers leidende onderge–schikten overigens ook handelen hoe zij wilden, regelmatig
radicaal tegen elkaars belangen in, maar bijna altijd ten koste van onschuldige slachtoffers en ook van ontelbare Duitse en geallieerde soldaten. Duitse beambten namen wel degelijk ook zonder enig vooroverleg of uitdrukkelijke toestemming van hun leider besluiten en droegen dan toch minstens in die gevallen persoonlijke verantwoordelijkheid voor hun daden.’Working towards the Führer’had geschiedschrijver Ian Kershaw dat eens genoemd.(Cf. https://www.facinghistory.org/holocaust-and-human-behavior/chapter-5/working-toward-fuhrer met n.6)
Adolf Hitler, ‘die bandiet’ volgens koningin Wilhelmina tijdens de oorlog, liet zijn onmenselijke, moorddadige kant zien in alle door de Duitsers be–zette gebieden. Daarom moest de vrijheidslievende democratie zichzélf wel met alle middelen verweren tegen Hitlers nazi-regime en zijn verderfelijke, steeds op pure macht, onderdrukking en uitbuiting afgestemde ‘wereldbe–schouwing’ of ‘Nieuwe Orde in Europa’ dan wel tegen het door veldmaar–schalk Erwin Rommel zo toegejuichte ‘Nieuwe Duitsland’, wilden zij en de westelijke beschaving niet bezwijken aan waarlijk duivelse machten.